Beste vriend,
De voorbereiding voor de voorstelling van mijn nieuwe roman, De doden zwijgen niet, zit in een grillige stroomversnelling, soms heb ik de indruk dat het een beetje gelijkt op de processie van Echternach. Maar goed, de pers besteedt reeds aandacht aan de gebeurtenis: Het Wekelijks Nieuws, Westkust XL, Passe-partout… ’t Zou nu voor juni zijn, in de kok-pit van het nieuwe gemeentehuis, met toespraken van de burgemeester en Ilse Chamon, pr van de afdeling vrije tijd & cultuur. Wanneer in juni? Groot vraagteken. Zo kunnen wij onze reis naar Masquières niet boeken. Masquières ligt in de Lot. We vonden daar een gîte van Brusselaars, mooi, ruim, lekker eten (schijnt het). Maar neen dus, uitgesteld tot oktober.
Ik word het soms - nu meer dan vroeger - beu om met mijn werk naar buiten te komen. Al dat gevraag en gezaag, dat beloven en zijn woord niet houden. Die afhankelijkheid van zoveel mensen hangt mij (soms) de keel uit. De drukker doet alsof haar neus bloedt, de uitgever doet verbouwingen, de gemeenteambtenaren rijden in slowmotion… Ja, ik moet erkennen, vriend, dat jij meer gemotiveerd was en beter georganiseerd. Chapeau!
De jaren beginnen te wegen, ik moet dringend op zoek naar een nieuwe levenswijze, naar een nieuw gedragspatroon, naar nieuwe uitdagingen, avonturen, maar dan wel allemaal op mijn maat en naar mijn hand. Dat is het: ik verlies control, man. Ik erger mij op hetzelfde moment aan te veel zaken tegelijk, ik ga er onderuit als ik niet oplet.
De laatste tijd verdeel ik mijn kostbare tijd in de opvang van mijn kleinkinderen, de liefde voor mijn vrouw, de biografie, een nieuwe roman. “Dat zal de laatste zijn!” vermoed ik. “Het zal de laatste zijn!” zegt zij.
Een nieuwe roman? De zesde? Ja, een liefdesroman, twee delen: één Ongeposte brieven en anderzijds De verzoening. Marie verlaat Peter; Peter schrijft haar ongeposte brieven. Marie keert terug, in gewone verhaalvorm. Ik verwacht er veel van. Het eerste deel is bijna af. Dat zou nu echt iets zijn om door jou te worden ingeleid in de Kok-pit van het ultramoderne Koksijdse gemeentehuis. Wat denk je?
“The Order of the Razorblades” ligt stil, muisstil. De Grootmeester zit met verbouwingen en kan voorlopig geen tijd meer maken voor de website, de beweging en de activiteiten. Spijtig, maar ja, wat wil je, het lot van een Orde is altijd precair, kwetsbaar. Maar misschien moet ik geduld leren oefenen, maar ik kan dit nog altijd niet, toch niet naar behoren.
De Orde telt reeds 60 leden, uit Vlaanderen en Nederland. Ik vind het nog altijd spijtig dat een verlichte geest, zoals jij beweert er een te zijn, geen deel uitmaakt van deze groep. Ik zou je toch aanraden nog eens de principeverklaring te lezen. Als je niet kickt op de rituelen, mij geen zorg, laat het over je heengaan, doe je zinnetje en je willetje, dat is toegestaan in onze online ridderorde, hoor. Wij zijn geen kerk, ook geen nieuwe kapel, we zijn geen instituut, geen tastbare doctrine, geen fanatieke beweging, geen fundamentalisten, geen uiterst rechtse of uiterst linkse kwajongens.
Maar ja, je zit vol vooroordelen en voorbarigheden. Ik ken je goed, maar ik wil je als vriend behouden en bewaren tegen overmoed, onvoorzichtigheid, gedrevenheid en goedhartigheid.
Volgende week - of is het nog veertien dagen? - gaan wij naar Cochem, nog maar eens genieten van de Moezelwijn en de boottochtjes naar Koblenz en Trier. Meer moet dat niet zijn, meer kan het ook voorlopig niet zijn. We zijn fervente babysitters geworden, huismussen uit noodzaak.
Tot schrijven!
Thierry
Geen opmerkingen:
Een reactie posten