Ronny De Schepper in "Dagelijks iets degelijks" (weblog)

“Maar ik wil helemaal niet geboren worden!”
Hugo Claus is de zoon van Jozef Claus en Germaine Virginie Vanderlinden, die beiden uit een kroostrijk gezin stammen. Zijn ouders woonden in Kort­rijk, maar omdat een van pa’s nichten, zuster Alphonse, in Brugge tewerkgesteld was in het Sint‑Jans‑hospitaal, gebeurde de bevalling daar op 5 april 1929 om 21.00 uur. Hugo Maurice Julien Claus werd dus geboren in het Teken van de Ram.
Tegen zijn zin weliswaar, want hij wilde er bij wijze van spreken niet uit. Er kwam, zoals het iemand met zijn Romeins profiel past, een keizer­snede aan te pas! Dat is niet alleen symbolisch voor een moederbinding, het zou hem ook nog van pas komen, later als de Vijfti­gers hem kennis willen laten maken met drugs. Daaraan deed Claus immers niet mee. Simon Vinkenoog trachtte hem nog te overhalen door te zeggen: “Je krijgt de sensa­tie van geboren te worden.” “Maar dat wil ik helemaal niet!” antwoord­de Claus. Naar verluidt zou de ge­nees­heer, Dr.Verstrae­te, zijn studenten hebben gevraagd de toepas­sing van de kei­zersnede bij te wonen, maar vader Claus zou de aandacht hebben afgeleid door luid toeterend met zijn Che­nal‑Walker, een sportwagen, de binnen­plaats op te rijden. (Symbolisch een vader die reeds de aan­dacht op zichzelf wil vestigen of meer nog: van zijn zoon afleiden.) Het ziekenhuis in kwes­tie werd gekozen omwille van een tante nonneke dat daar werkte. Deze tante mag dus vanzelfsprekend niet worden verward die andere tante die hem later in de geneugten des vlezes zal inwijden.
De kleine Hugo groeit eenzaam op, want reeds van 29 september 1933 zou hij naar het Pensi­onnat Saint‑Joseph van de Zusters van Liefde in Aalbeke, nabij Moeskroen, worden gebracht, waar hij zou verblijven tot augustus 1939. Aangezien het pensionaat vlakbij de Franse grens was gevestigd, spraken de kinderen afwisse­lend een dag Frans en een dag Nederlands (of eerder Vlaams). In een brief aan de eerste biograaf van Claus, Johan De Roey, schrijft de 75‑jarige zuster Gabrielle‑Marie: “Hij was uitstekend in taalkunde en opstellen. Hij verstond en sprak goed de Franse taal. Hij had een zeer getrouw geheugen en kon zijn handboek van geschiedenis in het zesde leerjaar bijna letterlijk opzeg­gen. Hij kende en begreep zeer goed de formules over de opper­vlakte en het volume van de meetkundige lichamen en kon ze ook goed vervormen en toepassen. Er zat ook reeds een tekenaar in hem. (Hij was populair en) op een St.Jozefsfeest hebben ze hem als hun burgemeester gehuldigd en rondgevoerd.” In werkelijkheid kwam Hugo in de finale uit tegen de zoon van de burge­meester van Aalbeke. Hij werd echter toch verkozen, kreeg een lauwerkrans om en werd in een geitekar rondgereden. Op vierjarige leeftijd zou hij, met bijzondere toestemming van Mgr.Lamiroy, bisschop van Brugge, reeds zijn Eerste Communie doen (de normale leeftijd hiervoor is zeven jaar). Hugo Claus meent dat hij omwille van de komst van Guido in het eerste pensio­naat belandde en dat hij daarna in Aalbeke op kostschool werd ge­plaatst omwille van de positie van zijn grootvader, die inspecteur was van de katholieke scholen. “Altijd gebeurde iets met mij om redenen van practische aard.”
Bij het begin van het schooljaar 1939 mag hij naar het Sint‑Amandscollege in Kortrijk (zevende studiejaar). Een jaar later beseft hij naar eigen zeggen reeds dat hij niet in God gelooft.
Vanaf september 1941 verhuist hij naar het Koninklijk Atheneum van Kortrijk. Wegens problemen, gekoppeld aan zijn opkomende puberteit zakt hij voor wiskunde en natuurkunde. Hij valt ook herhaaldelijk flauw.
In 1944 herbegint hij de vierde (= derde klas gymnasium) in het Sint-Hendrikscollege van Deinze, waarna hij bij wijze van spreken sneller van school verwisselt dan van onderbroek. Eerst is er het Koninklijk Atheneum van Gent, daarna het Provinci­aal Taal- en Han­delsinstituut, eveneens in Gent, net als een kortstondig verblijf aan de toneelschool (”in een krampachtige poging om bemind te worden”) om uiteindelijk te eindigen aan om uiteindelijk te eindigen aan de Koninklijke Academie eveneens van Gent.

(Overgenomen)