Winterdun
Mist rijpt het twijgje wit, dun
als 't pootje van de roodborst.
Niemand niest en niemand lacht,
ademwolkjes fluisteren,
mensen gaan op sokken langs, bang
dat je de mist ziet schudden en
breekt
of zomaar oplost,
sneeuw
Onmens
Haar naam heeft nooit dat iets te dikke lichaam aangetrokken
en dus nooit geultjes stilstaand zweet verzameld tussen vormeloze kwabben vet.
Twee verveelde kleuters spelden ooit Marleen in vormpjes zonder zandgebak.
Verder is ze niet gekomen, Marleen heeft nooit bestaan.
Ze kwam langs als de geur van koffie haar portret al in gedachte had geschilderd
en ze lachte in de warme kleuren van houten meubels, het licht van een late avond.
Ze luisterde met ogen waarin een verhaal gespiegeld en begrepen werd, kon uren praten
over niets dat groter dan de tafel of de wijn mocht zijn, het onmens
kan ik niet vergeven hoe ze van de kanker heeft verloren.
Ik wil haar niet vergeten, maar wissen uit het leven.
Nooit moesten zusters de stank van haar incontinente lichaam wassen.
Voor mij bestaat ze niet, om
haar laatste, zinloos dappere daad die,
als een zwaard boven mijn leven hangt.
Na jaren van misbruik door een hongerstuipend tumor,
(die haar besloop toen ze even niet in de schaduw keek,
omdat ze gewoonweg te gelukkig was)
met de handen van de tijd al in een wurggreep om haar nek,
verzoende zij zich met het zware tikken van de kamerklok:
met haar naderende dood.
Dolksteek van een sloopkogel
De acht herenhuizen brede wond kijkt me aan,
een hekwerk
stelpt het bloeden van de straat.
Best dat je verhuisde, best
dat het nooit iets is geworden,
maar had god of de woningbouw
jouw huis niet kunnen laten staan?
Moest het, als een kwaadaardig tumor, ruim
worden weggesneden, omdat jouw lach
al in de andere panden
kon zijn uitgezaaid?
Reinier Radote
Geen opmerkingen:
Een reactie posten