Et was zomer, buiten was et fietsen van meisjes.
En toen had i een dag vrij genomen op et werk en een nieuwe auto gekocht. Nou, nieuw: et ding was zowat twaalf jaar oud, en zo had i em voor een prijsje kunnen krijgen. Een Nissan of en Ford, wie zal et zeggen, ik was nooit goed met merken. Hij had er de ganse dag mee wezen rijden, rokend uit et raampje, de arm achteloos uit et portier zwengelend met trommelende vingers die de maat van de zomerhitjes op de radio probeerden te volgen.
Fluitend naar de fietsende meisjes aan de vaart. En de lucht zo zwaar van meisjesgeuren, als een tweede huid die ze deelden. En dat was dus uitkijken geblazen, u weet wel: om niet in vervoering te raken. Straks reed i nog zo de vaart in.
En zonde van de lak zou 't zijn. Japanners zijn de sterkste wagens werd wel es gezegd. Dat waren dan veelal lui die voor een Duitser et geld niet hadden die dat zegden.
't Was de tijd om naar meisjes te kijken. Overal fletse bloemenkleedjes waarin et leven nog naar willekeur regeerde - die waren telkens weer de mode wanneer der nog es een streepje zon door kwam. En god weet, de zomer bestond misschien alleen maar daarom.
Blote meisjesbenen ook, die van schenken en van overgave spraken en van anders niks. Want dat je alles hebben kon wat je maar mocht willen, je hoefde om zo te zeggen alleen maar tegen ze aan te botsen. Al die meisjeslijven voortdurend te grabbel, belovend, belovend, ook voor briesjes. Zeer merkwaardig, dat: et stilzwijgende pact tussen vrouw en luchtlagen. En misschien kwam daarom dan die lucht zo zwaar.
Beetje gekscheren. Beetje toeteren en kabaal maken, dat was de sport. Al wat je maar kon. En de radio luid, want we laten et nogal breed hangen hier. Heb je mij al gezien? - zo deed je dat. Dat vonden ze dan flauw en ze priemden met hun fiere neusjes in de lucht, maar ze hadden et graag.
En dan vrrroem voorbijrijden, weg was je. Een groefje in hun gedachten nog, een korte gniffel en dan niks meer.
Jan Van Loy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten