rit

je ogen wijd open op de angst

gebeten te worden door een zwarte hond

die toehapt almaar

en wijken maar

een onophoudelijk verglijden

permanent verlies

tot je je met huid en haar

verslonden voelt door het grote niets

goed wetend

op het einde van de rit

word je uitgebraakt

drenkeling van de onmetelijke verwarring

aangespoeld mee met de zee

die altijd wel weer in de plooien

valt van haar golven

Francis Cromphout