Sylvia K.

zouden wij berouwen

dat het schone vergaat,

het efemere van vlees en ogen

we mochten haar aanschouwen

het meisje van de straat

in een decor van dromen

Sylvia, nimfje van het bos

dat nooit het wilde had

van woeste bomen

het verstilde naakt

heeft ze vertoond

en soms kon het bekoren

meestal liep ze verbaasd

in het wondere leven

verloren

efemeer zoals een waterstand,

zoals de maan in klare nachten:

koel en kalm al speelde zij

het hijgen, het oproer in het bloed

ze had een lichaam dat kon

zwijgen zoals de schone stenen

doen – slijp mij, leek ze te smeken,

geef mij randen en een glans

want haperen wou ze

en blijven hangen

aan een blikveld

en een mateloos verlangen

Staf De Wilde