Gastdichter Katelijn Vijncke

Katelijn Vijncke (www.katelijnvijncke.tk ).

Al zeven bundels in eigen beheer uitgegeven door Gigaboek in Nederland. Kwetsbare poëzie.

Ondanks haar lichamelijke handicap en spraakstoornis staat zij erop uit eigen werk voor te dragen. Dit gebeurt met een overheadprojector of een beamer en laptop zodat het publiek de tekst kan volgen.

Zij stelt geregeld werk tentoon in Powerpoint, voorzien van eigen gecreëerde  illustraties en zelf geschreven gedichten.

Haar poëzie is te verkrijgen in het Poëziecentrum Gent, bij Gigaboek Amsterdam en bij Writehistory.  

bruisen

het hoofd is vrij

en hoog springende

voeten in telgang

zijn een voorgift.

een rode paradijsvogel

komt in stijl aangestoven

naar de rots, zijn echo

in cadans.

tussen bomen en plannen

smeedt hij kleuren

om zijn strakke mond,

zijn blik onafgewend.

gepeins in gras

een gele vlek glimlacht

warme flarden die telkens

in rafels uitvliegen.

moeder in het leven gegrift

als het winter wordt is je haar wit.

je schildert woorden in de sneeuw

te dicht bijeen zodat ze vervagen.

je maakt hen spiegelglad en afgerond

het licht klaart je steeds met pit

ik zie telkens een jonge geeuw

die de tijd heeft opgedeeld in lagen

zodat hij rustig blijft liggen, terstond.

de ochtend

het licht is
hoorbaar in de zon
in de cadans van lege kratten,
een vroege vogel sleept ze
moeizaam over de kasseien.

ontwakend in dat ritme
onder de huif van verse koffiegeur
hapt mijn geest adem als een vis
en borduurt met fijn water
een web over gisteren .

later ontvouw ik je en lees
van je papieren lippen
hoe erg je mij mist.

Kijkduinse aantrekkingskracht

de liefde huist met open deur,

blijft een sprankje in de verte

voor wie haar nader wenkt.

ze schuift het raam open naar zee,

flirt met ranke zeilschepen,

ontknoopt verleidelijk haar bikini.

boten turen gretig naar de wal,

glinsteren tergend traag voorbij,

verzonken in het verre vandaag.

koorddans

zwevend in de lucht

aan een lint

hoog in het blauw

naast een vrouw

wijst ze een weg

witte schoenen

schommelen sober

vinnige tenen na

ze wiegen mijn aarde

de hemel in

zonder maar één wolk

ik zou willen

dat je krimpt

op mijn vinger,

zo veilig

zou je liggen

als een pluim

die zinnen welt

langs de rietkraag

bij de kreek

mijn hand knijpt

ze fijn tot pluizen

die haperen

in je stem

letters, vogels nu

scheren in kronkels

doorheen krampen

naar groter zijn.

Mijn Marraine

Ze mijmert terug in tijd,

vouwt haar handen in vandaag.

Ik zoen haar om gisteren,

droeve tranen schrijven nu.

Deugniet was ik en wit,

aan een zijden draad

begon ik toch mijn web

te spannen in haar leven.

Zie de lucht zweven,

verdriet kan er zacht ademen

nu het verleden ontdooit

in een glimlach.

vederkleed

na ons afscheid

ben ik als een vederwolk.

ik knuffel er

dik dons van.

als je weer komt

vlei ik mij rond je.

Wankel evenwicht

Er is een fijne draad die ‘t mij vertelt.

Onzichtbaar als mijn tweede ik.

Zo kwetsbaar als het beeld

dat zich soms iets te ver uitstrekt

op een dobbelstenen sokkeltje.

Met hoeveel ogen

mag ik het vandaag stellen?

Hoe weinig ik ook gooi,
de eenzaamheid uit de dag te rukken,

wat kleine kiemen water te geven.

Al ligt mijn dag gestrand.

Het is heerlijk schelpen te rapen

uit mijn mooiste dromen

en ze te koesteren voor jou.

Mijn dag

Picasso ligt op mijn schoot bij het begin

van het kubisme. Hij doet mij ontleden

wat de dag bracht. Nuchter, ontfloerst.

Trappist op de tafel met gedachten

en rietje erin. Vandaag lag zonnig

open als een bezoekdag bij vrienden

die niet thuis waren. Niet erg. Ik wou

buiten, alleen maar even buiten op

bezoek. Schrijven is een collage,

net als vandaag en morgen. Op de

terugweg kwam ik warme vrienden

tegen in een echte auto. Heel even.

En nu nog Picasso. God, mijn dag

kan niet meer stuk, voor stukje

voor stukje. En toch één dag,

één boek over tijd en kubisme.

Katelijn Vijncke