hoe rauw kan rouw zijn?

moeder,

als een verdoving is uw dood

over mij gekomen – ik zweeg

in alle talen en later heeft de dolende

geest van vader al mijn woorden

in beslag genomen

nu, bijna een mensenleven

verder, bent u een ruisende naam

voor heimwee, het bodemloze

dat mij terugroept, terugroept

naar ons dorp en het gesloopte huis

een ruisende naam zoals

genoemd door populieren

wanneer ze druisen

langs een vaart

(een zware buurvrouw zwaaide wierook:

‘uw moeke is recht naar de hemel’

ik keek onzeker:

‘dat peins ik toch ook’)

nu, een mensenleven ouder,

kan ik eindelijk getuigen:

ik viel toen als een vermemeld

vaatje in duigen en thans

word ik door u aangestaard

ik zie uw bleke droef gelaat

ik zie uw zomerse sproeten

ik hoor u telkens vader slaat

ik hoor de koren daarboven

die u toen begroetten

Staf De Wilde