huis



een huis tegen de dood
rijk aan ramen die uitkijken
op het leven

als de dag heengaat wordt
achter angstvallige gordijnen
het tegenbeeld weerkaatst

binnen stookt men dan gezellige vuurtjes
met het brandhout van muziek, tonggekletter
en ronddolende herinneringen

naarmate de nacht vordert
worden behoedzaam gestreelde poezen
op verkenning gestuurd

als dan het grijze bericht van de ochtend wordt ingefluisterd
de inbraak in de kleurenwinkel beraamd
zoekt men opgelucht het bed op
voor een hernieuwd pakt met de slaap


als ik er aan denk:

eindelijk oud geworden
en toch niet berusten

glijdend langs banen en ellipsen
midden de clash der cycli
almaar verder van het centrum af
almaar dichter bij de grote kou

met enkel de herinneringen nog
om mij warm te houden
bedenk ik mij een leven
voor wie amper nog bestaat


Francis Cromphout