I.
je kent het schuren
tegen de avond
het afkanten van scherpe
dagrestanten
het verlaten huis
slaat deuren tot gaten
ze blijven gapen
zolang niets door dringt
zoals het laatste
dat uit je mond verdween
verscheen niets meer
dan het schaarse
de glans op lippen
de laatste stuiptrek
hoor je wegstervend
ritselen
II.
het stervende
dat niet roest in-tijd-boent
en zal-vergeten-uit-de-doeken-doen
tot opwollend stof in lege hoeken
je ziet het beeld langs elke wand
in spiegels of ergens
waar wachten
geduld in zich droeg
bouw steen na steen
manke muren om je heen
en tel ook de eeltige slagen
die door je polsen woeden
stort nu de nacht uit
in wie ben ik
waar sta ik
wat doe ik
© Marleen De Smet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten