Ina Stabergh publiceert
sinds 1981 prozawerken.
In 1983 debuteerde zij
met poëzie in literaire- en andere tijdschriften.
Haar werk werd vaak
bekroond en vertaald.
Verscheidene gedichten
werden getoonzet en meerdere
keren uitgevoerd door
bekende koren en dirigenten.
Stabergh geeft lezingen
en creatieve workshops voor scholieren
en volwassenen. Zij neemt
deel aan kleine en grote
projecten.
In 2006 werd zij
officieel aangesteld tot stadsdichter van Diest
en eerste stadsdichteres
van Vlaanderen.
In 2008 vierde zij haar
25-jarig jubileum als dichter
met Verwondering waarin de 75 mooiste gedichten uit negen
bundels werden gebloemleesd door dichter Henk van Zuiden,
redacteur bij uitgeverij Holland en Bloemlezer des
Vaderlands.
In april 2009 werd zij
aangesteld tot eerste Hagelanddichter.
Contact:
Website: http://users.skynet.be/ina.stabergh/
Een nest vol jonge vrede
Van de Noordzee tot de
Zwitserse grens
prikkeldraad en
loopgraven. Helmen in
zilver of schroot met of
zonder pinnen
op akkers tot modder
gewoeld.
Aan de horizon de zee die
wou
maar niet kon helpen.
Terwijl hier met geweren,
bajonetten
en mosterdgas werd
gemoord, werden
de Armeniërs naar de
woestijn gestuurd
om er te wonen. Maar
onderweg
werden zij gedood. De
eerste
genocide van een eeuw.
Nooit eerder werd er zo
gewedijverd
met de duivel, de hel een
les geleerd dan
in een oorlog. Men liet een
regime
beslissen wie mocht leven
op deze aarde of moest
verdwijnen
in concentratiekampen.
‘Nooit meer oorlog’ werd
gekapt in graniet
en arduin. Maar de sporen
groeien stilaan
vol kiemen en krachten
tot er weer een
conflict en weer een
uitbarsting
komt. Tussen het puin
ontbrak elke
specie voor een fundament
van
vrede en evenwicht. Ver
van de loopgraven
dichtbij de zee had een
duivenpaar gekozen
voor een omgevallen helm
om er met stro,
pluimen en speeksel een
nest te bouwen
voor de toekomst.
Misschien om ons
te leren dat liefde alles
overleeft.
Nieuwpoort, 13 juni 2008
(bij het kunstwerk ‘Nestelende duiven in een
oorlogshelm’ van MaRf, geplaatst in Nieuwpoort tijdens de tentoonstelling ‘Oorlog
en Vrede’ en georganiseerd door de stad Nieuwpoort).BOMEN
Bomen
Omdat bomen het wisselen
van kleuren
in hun nerven dragen,
het sap door hun ringen
stroomt
als bron van vele dingen,
zijn zij het antwoord op
vele vragen.
Als bomen konden spreken
met een taal
die wij verstaan,
wisten wij of zij
hun plaats zelf hadden
gekozen
dichtbij de dodenakker.
Schaduwen tussen het goud
aan hun voeten
waar de zon zichzelf
vergeet.
Een laatste hoogtepunt,
een groet vóór het witte
vergeten weer begint.
Als bomen konden spreken
hier aan de rand van de
hof
waar alles tot één
vergaat,
het herbeginnen na
herhaling
na herinnering.
Tuin aan de rand van de stad
Op het altaar van
zelfzekerheid
een ivoren vrouw
vol waarheid op zuchtjes
wind.
De ogen gesloten
na wat binnen zich
vermengt
met al wat er ooit was.
Het verleden tot in de
nagels
van de tenen,
zelfs de zwaai van een
been
dat in een driehoek ligt
van schroom en verlangen.
Tussen venusheuvel en
tepelhof
van olijven het licht
dat schijnt onder een
boog
van bomen op de
achtergrond.
Op het altaar in de
kiezeltuin
het weten dat de ingang
van elk labyrint
een poort is
naar onzekerheid.
Vijver
Tussen hier en de
overkant
water dat telkens anders
wordt.
Het lied van de twijgen
van de wilg
op de maat van de wind.
Nog even groeien dan
halen zij
de leuning van de
vlonder.
Dan wordt de bank een
schuilhut
voor geliefden.
Aan de brug waar straks
het pretpark
opent, verandert het
water
in de kleur van de vissen
en die van de stenen.
Pluimgras waait kittelend
over het oppervlak.
Tussen hier en de
overkant
water.
Ina Stabergh
N.B. De andere gedichten krijg ik technisch niet geplaatst. Even geduld.
Ina Stabergh
N.B. De andere gedichten krijg ik technisch niet geplaatst. Even geduld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten