Eenheid van wezen

In hoeveel namen vloeit gij uit

Als waarneming een luchtkasteel is

Van voorbije tijd

Welke kennis deel je mee

Ver verdrongen feiten

Golvend als de  zee

Draaiend in nu ,het heden

Het beeld is een illusie

Schaamtelijk verworven

Fundamenteel geschonden

In wat harmonisch lijkt

Ik ben slechts mijn eigen ogen

Het affectief verlangen

Blind gestagneerd

in wat verleden heeft geleerd

jouw lach weergalmt

gebouwen gaan trillen

vogels vluchten weg

hoge decibels ontwijkend

hol is het geluid

dat denkt aangenaam te zijn

luid maar ondiep

opvallend maar onzuiver

verschuil je je

klinken de haha’s

als onweer

boven je ziel

ik sluit mijn deur alvast

eerlijk en puur

probeer ik te spreken

binnen naar buiten brengen

maar soms weet ik niet

welke woorden ik het moet geven

omdat de melange ondoordringbaar is

mijn hoofd vormt de zinnen

en duwt mijn hart op de zijlijn

waardoor net die puurheid

verloren gaat.

Het spijt me.

Het is waar

Ik herberg verdriet

Het is waar

Ik ben sterk en zwak tegelijk

Het is waar

Ik hou van alles en van niets

En toch ondanks al mijn uitersten

Sta ik hier

Vandaag

Om ergens evenwicht te vinden

Om ergens verzoening te brengen

En tevreden te leren zijn

Net met die uitersten..

Wie weet groeien ze dan vanzelf wat naar elkaar.

Mieke Depoorter