saudade

vrienden van vroeger, ach,

vermijd ze maar, al vreet

het heimwee aan je vlees

als aan een zeer oud laken

je ontmoet toch steeds

een vreemdeling met wie

je ooit mocht slapen in

een haastig opgezette tent

ja, die nacht in de duinen,

hoe scheef we lagen

met ons hoofd naar zee

het huiveren van het helmgras

en ’s ochtends de duik in de golven

hoe zeer het doet, deze dwaze

weemoed: we deelden om beurten

de kaarten waarmee we elkander

overtroefden, en de torens

op het schaakbord der woorden

vielen om als een bestormde burcht

(weet je, zo wijs leek in die dagen

hun raad: oudere broers,

schoolmeesters van het leven,

en later na hun stilstand van

eeuwen, zo stompzinnig hun praat)

zoek ze niet op al lees je

hun brieven van toen

met tremolo’s en geprevel:

de tijd, dat monster, is zonder

genade, wie farao’s opgraaft

bezorgt ze alleen maar schade

Staf De Wilde