Meeuwen

WEPELE MEEUW

Ik leg mijn oor in het zand en hoor

de zee zo-even aanstoot gevend.

De wind ontwaakt en gaat liggen

onachtzaam op zijn andere zij.

Met ringen van wier om de enkels,

zij voert de zee aan in mijn hemd,

in haar hand een wepele meeuw.

Zacht sluit haar mond mijn woorden af.

Ik proef het zout op haar lippen,

voel de storm groeien in mijn buik.

Heerlijk de liefde bedrijvend

als de zee aan haar lichaam kleeft.

ZEEMEEUW

De breedgebouwde schouderzee

die weemoed draagt in glazen schuiten

en stalwaarts in de regen kruipt;

in haar lucht hijs ik jouw zeemeeuw.

Ik schuif te hoog wellicht de vogel

in de windweg van haar adem;

hij gooit zijn vlerken uit op haar

dijen en bijt een vis in de kuit.

Zie hoe hij slalomt door de lucht

zich een weg geselt tegen wind

en moe gestreden doorgeregend

bakzeil haalt in het warme zand.

OCHTEND AAN ZEE

De aarde ruist van kleine geluiden

die me bekend in de oren klinken.

Over de straat hangt in scheur en leur

het licht in honderd vaantjes weemoed.

Koukleum sta ik in de prille ochtend.

Straks komen de mensjes aangerold:

schriele rilde meisjes naakte knapen.

Op de dijk staat stram de wind te blaten.

Een meeuw in bloot onderlijf wuift mij aan,

het truitje tot boven haar navel.

Met bevende hand trek ik een cirkel

om mij heen en verdwijn alweer.

Thierry Deleu