DE HERINNERING

Door de lange gang van haar witte ogen

loopt de maan schoorvoetend tegen de tijd aan.

De vrouw zoekt tussen verloren voorwerpen

zichzelf: poppen, pruiken, strikken, streken

van kwajongens en de maan lacht door het nauwe

dakvenster van haar witte ogen haar tong

halfstok naar de vermoeide straat. Nergens vroeg

zij bijkomende kosten, maar aaiende

vingers, mannen met vertrouwde gebaren,

kraambedden onder nieuwsgierige blikken,

denkt de dichter: zij was niemand en iedereen was

met haar vertrouwd. Achter de schermen van haar

groene ogen hangt hij zijn droom in trage

teugen aan de drank, de huisdieren, de straat,

die hem zonder hoed nauwelijks nog groet.

Thierry Deleu