chronische pijn

pijn is een plakker, een bezoeker

die treuzelt in de deur, met geen

koele woorden weg te jagen

en alle dagen keert hij weer,

schuift zijn voeten onder tafel:

er komt geen eind aan zijn gezeur

hij pocht dan over oorlog

en zijn daden van dapperheid

maar je doorziet zijn laf bedrog

want de plakzoenen van de pijn

ze verraden zijn gekwijl en nog

droomt hij als een sniper

die oudjes neerschoot uit een toren

ach, woorden zijn aan hem verloren

hij blijft geniepig, achterbaks,

een corrupte grensbewaker: voor elke

beweging betaal je een taks

toch wil hij vrienden maken

wanneer hij treuzelt in je deur

of beuzelt aan je tafel: zijn taal

is een gezeur, hij wil niet kraken

en niet breken; zijn toontje klinkt

als smeken maar zijn tanden zijn

een rasp van staal

Staf De Wilde