Ongevraagd gegroet vanuit de Creuse vanwege de diep gezonken schipper ...
Het is moeilijk pijlen te schieten voor wie de boog niet hanteert. Al een leven lang probeer ik helder te formuleren, maar tot veel meer dan wat geprevel en gefezel ben ik nog niet in staat gebleken. Gepakt en gezakt heb ik dan ook het land dat er geen is, nooit een was en waarvan weldra geen sprake meer zal zijn, de rug toegekeerd. Ik was er nooit welkom, en graag gezien ben ik nergens. In afwachting van enig baronschap of toekomstige ridderheid bedacht ik me jaren geleden al, ik woonde toen hoog en veraf in de bergen, de leus: wees onbestaande. Vriend en dichter Bart Brey die op weg was van een mij onbekende negorij in de richting van Gerrit Komrij, vond het een meesterlijke zet, ik heb dan ook sindsdien niets meer van hem gehoord. Zo sluip en kruip ik door het leven, mijd ik vooralsnog magere Hein en vermeid ik me in het paria zijn. Riep ik nog: “De heuveltjes in, Jessica.” En daar zitten en liggen en staan en stappen et cetera we nu maar aan, aan de rand van het verste gehuchtje van het kleinste dorpje in het zeer groen volgens de kaart van Michelin, met de voeten soms in het water en het hoofd constant in de wolken, in het midden van Frankrijk weliswaar. Enzovoorts.
Wars van alle eigen profijt en tot spijt van wie het benijdt bouwen we er aan een culturele vrijhaven: stukje grond, kapoentjeshuis, groentetuin en fruitgaard, rijkelijk gestoffeerde bibliotheek en kampeergelegenheid, zelfvoorziening in de mate van het mogelijke, en zoals vanouds op marginale wijze werkend aan literaire en artistieke edities. Volg voortaan ons doen en evenzeer ons laten op www.rookenvuur.wordpress.com
Men zegge het voort, want al zijn de appels en de peren nog niet rijp, de eerste papieren uitgiften kregen reeds vorm zij het op gegarandeerd subsidievrije wijze. Over een en ander is zelfs concrete informatie verkrijgbaar.
Geen meesters, geen mijters!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten