Eindredactie: Thierry Deleu
Redactie: Eddy Bonte, Hugo Brutin, Georges de Courmayeur, Francis Cromphout, Jenny Dejager, Peter Deleu, Marleen De Smet, Joris Dewolf, Fernand Florizoone, Guy van Hoof, Joris Iven, Paul van Leeuwenkamp, Monika Macken, Ruud Poppelaars, Hannie Rouweler, Inge de Schuyter, Inge Vancauwenberghe, Jan Van Loy, Dirk Vekemans

Stichtingsdatum: 1 februari 2007


"VERBA VOLANT, SCRIPTA MANENT!"

"Niet-gesubsidieerde auteurs" met soms "grote(ere) kwaliteiten" komen in het literair landschap te weinig aan bod of worden er niet aangezien als volwaardige spelers. Daar zij geen of weinig aandacht krijgen van critici, recensenten en andere scribenten, komen zij ook niet in the picture bij de bibliothecarissen. De Overheid sluit deze auteurs systematisch uit van subsidiëring, aanmoediging en werkbeurzen, omdat zij (nog) niet uitgaven (uitgeven) bij een "grote" uitgeverij, als zodanig erkend.

9 september 2011


Het Stilte-gebergte

De Aardkern

1.
De Stilte kruipt abrupt omhoog uit de binnenste kernen van de Aarde. Zonder enige aankondiging op Twitter of Al-Jazeera, laat staan op NOS Online. Ontbonden en opgejaagde NiFe-legeringen overvallen als zondvloeden van uit elkaar gerukte vloeibare ijzerkristallen en nikkellagen de bewoonde continenten. Al evenmin worden de resterende plekken op Aarde die voor de mensen eigenlijk nogterra incognita waren, gespaard of ontzien. Minder massale maar al even kolkende golven kobalt en andere lichtere metalen zoeken zich eigen wegen. In een mum van tijd zijn het ganse aardoppervlak en de hoogste bergketens verzwolgen door genadeloze roodgroene en roestbruine vloedgolven. De snelheid van de erupties, die op duizenden plaatsen tegelijk zijn uitgebroken, was zo groot dat de mensensoort niet de minste kans werd gegund om zich nu eindelijk eens een gefundeerd idee te vormen over de samenstelling van de diepste aardkernen.
Stilte! Onhoorbare Stilte. Op Aarde leeft niets meer dat oren heeft. Het eventueel bulderend lawaai van de vloedgolven, het reutelen van dieren op hun weg naar het kadaverdom, de implosie van instortende steden of het kraken van verpulverde rotsen; of – anderzijds – de ooit gedroomde Muziek der Sferen: vullen ze mogelijk de stofferige en kleverige atmosfeer, geen plant of dier is overgebleven om hun tonen of hun geluidsvolume op te vangen. De eeuwen opgekropte drang naar heldendom en martelaarschap van de Stilte heeft alle mogelijke getuigen meteen het spreken ontnomen en hen het zwijgen opgelegd. Geen ordelijk massagraf wordt hen toebedeeld. Je kan niet anders dan besluiten dat deze offensieve grootschalige erupties gecoördineerd waren en van maanden tevoren minutieus voorbereid. Maar welke wachters waakten daarover? En wie waakte over deze wachters? Ach, wat maakt het uit, nu alles en iedereen is volgemaakt met zijn eigen diepste innerlijke kern. Allen en alles voor eeuwig volmaakt en dus, wegens de ingetreden complete nutteloosheid, noodzakelijkerwijze afgemaakt. Kaltgestellt. Metafysisch cool!
Stilte. Niet als de afwezigheid van lawaai en geluid. Maar als de onmogelijkheid deze te beluisteren en te aanhoren. Goddelijke Stilte. Stilte als de alomtegenwoordige God die zich nooit laat beluisteren of opluisteren, dat nooit heeft gedaan en dat ook nooit zal doen.
De Geslotenbaring in √(-1) boekdelen.
Silence pure! Pure SilenceReine Stille.
(Zuivere lucht, zuiver water, zuiver vuur, zuivere aarde.)
2.
Aanvallen waren wél al jaren en zelfs eeuwen verwacht vanuit de lucht. Van uit hun baan gezwierde meteorieten bijvoorbeeld. Van reuzendrones die het Pentagon in het grootste geheim in onderaardse silo’s had gebouwd. Of een muiterij van de bemanning van het International Space Station. Aanvallen van buitenaf dus, zoals oorzaken steeds geacht worden buiten de gevolgen te liggen. Voorzorgen waren genomen op alle denkbare niveau’s. Om het bij één voorbeeld te houden: op school waren kinderen reeds uren getraind en gedresseerd hoe ze potentiële wezens van ‘buiten’ hoorden te begroeten. Zo werden ze onder andere gewezen op het gevaar de moeilijk voorstelbare maar ongetwijfeld bizarre on-mensen zo maar meteen vriendelijk de hand te reiken, hen glimlachend Hallo te zeggen of ze een droge kus op de wang te geven. Zo’n menselijke gewoontegebaren zouden voor de alloplanetairen best wel eens hoogst choquerend of traumatiserend kunnen zijn.
Eric Rosseel 

Geen opmerkingen: