erfzonde

er komt toch een dag dat men niet langer

verloochent: dit is vlees van mijn vlees,

been van mijn gebeente

die dag was zomers en jij stond op het koertje

met blonde krullen en hemelsblauwe

pofmouwen met beestjes op je borst

je vader versteende en als een steen

werd hij geslingerd door de weerbarstige

tijd: hij speelde in een wegel waar het donker

huis stond van zijn meter, een lieve vrouw

wie kan ontkennen met verzwegen

woorden wat zijn ogen wordt ingewreven

als een schurend zout?

er was iets fout in de genen en nooit

zou je lezen wat je vader schreef:

het moest jou worden voorgezegd

en je schaterde om zijn dwaze kwatrijn

een naschijn van die dag is gebleven

al wordt het steeds vager wie nu

op wie gelijkt: wie een gebaar is

begonnen en wie het nabootst

zoals de bergen een stem

want als een berg moet je staan

onder een regen van stenen

na een aantal jaren: wie is nog

vader en wie werd reeds zoon?

een grote dichter heeft geschreven:

een vader wordt uit zijn zoon geboren,

zoals zaden komen uit een tussenfase

van het zaad en niet het zaad is de moeite,

het mooiste is wat tussenin bestaat

Staf De Wilde