Lieve Ida, Beste Fernand,
Of moet ik zeggen:
Hare Hoogheid Ida en Zijne Hoogheid Fernand?
Want uit goede bron heb ik vernomen dat de toekomstige koningin van België, prinses Mathilde, een ver familielid is.
Ida en Fernand,
Vooreerst bedankt dat wij hier mogen zijn, dat wij zijn uitgenodigd op jullie feest, dat wij mogen behoren tot je grote kring van familie en vrienden.
60 jaar huwelijk is vandaag de dag uitzonderlijk.
60 jaar samen voorspoed en tegenslag delen vergt liefde en inleving.
Scheiden is vandaag een trend, een mode, schering en inslag.
Akkoord, het hoeft niet meer echt dat je bij elkaar blijft om het geld, of om de publieke opinie. Bovendien is de vrouw nu minder afhankelijk van haar man.
Jonge koppels gaan nu echter uit elkaar alsof het niets is, alsof liefde een spel is, een troefkaart, alsof uit elkaar gaan een normale zaak is, alsof de gevolgen niet pijnlijk zijn.
Voor de rest moeten wij ons niet bemoeien met andermans privé.
Ida en Fernand,
Het is niet toevallig dat ik dit alles zeg: jullie zijn een modelvoorbeeld hoe het moet, hoe het kan, hoe het is gelopen.
De loutering van verstand en hart, van jaar tot jaar, dat is het ware huwelijk.
De geest, niet het lichaam, maakt een huwelijk duurzaam.
Schiller zei het zo:
De hartstocht vliedt, de liefde moet blijven;
de bloem verwelkt, de vrucht moet rijpen.
Fernand, (symbolisch) onderweg naar jou ben ik onder de indruk gekomen van je schroom, je zachtzinnigheid en je warm geloof. Toen wij elkaar, na enkele omzwervingen, hebben ontmoet, voelden wij in de kortste keren aan dat wij soulmates waren.
We hebben spontaan gedeeld: onze vriendschap, onze passie, de liefde voor de mensen en voor ons vrouwtje. We hebben elkaar bevrucht, geïnspireerd, de Muze gedeeld.
Schiller bracht mij op het idee een gedicht te schrijven voor jullie 60ste huwelijksverjaardag. Ik lees het straks even voor, maar eerst enkele overpeinzingen die bij mij opkwamen toen ik jullie de eerste keren bezig zag en bezig hoorde.
Ida, Fernand noemt jou in al zijn bundels - en dit zijn er een 15-tal - zijn Muze en hij geeft zijn Muze allerlei troetelnaampjes, zoals “het meisje van de Waterdam”, “de uitverkorene”, “het bloesemlicht”, “de mooiste van duizend bloemen”, zij is “de roos in alle talen”, “de sleutel van het huis”, “diva en eva in de tuin”, “de regenboog over mijn gemis”, zij is “het venster op de einder”, “de avond van mijn jaren”, “de engel in de morgen”.
Ik zie het ongeloof in Ida’s ogen en haar angst dat mijn opsomming gênant wordt.
Toch ga ik nog even door: zij is “mijn eiland in blauw water”, “mijn vallei van tederheden”, “zij is mijn mooiste zomer”.
Fernand, jij bent voor Ida “het stille geweten” en “het gezicht van de integriteit”, altijd bereid om de schepping te verheerlijken.
Zou het oneerbiedig zijn als ik zeg dat Fernand “een moderne Sint-Franciscus” is? Liefdevol met mens en dier, met bomen, bloemen, planten. Creatief, fijngevoelig, dienstbaar, met een persoonlijk gekleurd soort vroomheid.
Ik spreek uit de biecht als ik hier aankondig dat ik een boek over Fernands poëzie heb geschreven, met als titel Een gelukkig, gedroomd Arcadia. Ik hoop jullie allen op de voorstelling van het boek op het gemeentehuis van Koksijde te mogen verwelkomen. Jullie krijgen natuurlijk allemaal een uitnodiging hiervoor.
Lieve Ida, Beste Fernand,
Ik lees het gedicht dat ik aan jullie heb opgedragen even voor:
In liefde vereend
In liefde vereend, altijd
hoger op de tree, de hemel
hoger op de tree, de hemel
binnen bereik, aarde woonwijk
voor jullie twee. Engeltjes bestaan
niet wordt altijd beweerd, toch
weet ik dat je er één ziet als
je het feit accepteert. Ik heb
er twee leren kennen, op een dag
kwamen zij voorbij, weet je wie
die engeltjes waren? ik wéét
dat je het weet, hij de dichter
HIJ praat met haar stem, kijkt met haar
ogen, luistert met haar oren,
zelfs in zijn hart is alles van haar.
ZIJ is zijn adem zijn denken
zijn taal, zonder hem kan zij niet
leven, zij is hem helemaal.
Nooit was liefde voor hen een roos
van zout of een pijl van anjers,
hun liefde valt op hun ziel als
dauw op het gras, zij zoeken
dezelfde bomen, dezelfde
wind bereikt hun oren, verklankt
zijn stem, verwijdt haar oneindige
ogen, wat hij denkt spreekt zij uit,
wat hij verwoordt zijn vaak haar
gedachten, een stille dialoog
van hart tot hart, van niet uitgesproken,
toch begrepen woorden, die
zonder veel omhaal spontaan
de taal van de liefde spreken.
Laten wij het glas heffen op de toekomst.
(Pauze)
Sine amicitia vitam esse nullam. Zonder vriendschap is het leven niets!
Thierry Deleu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten