het veer van Sint-Amands

we kozen het eindeloze

waar de stroom zich buigt

en beweegt als een zee

we zagen met ontzag

de draaikolken rondom

de dukdalven en op de oever

daar tegenover de tombe

als een schuit in beton

zo blijft Verhaeren bewaard

telkens de veerboot zich stampt

door het water, wie meevaart

die wijst waar hij slaapt:

in het bootje van zijn dromen

boven het kolken en klotsen

als een albatros op een rots

en deinend op de golven

zal je wijzen naar het lieve

kerkje van Sint Job waar je

in je vrome jaren bidden ging

op bedevaart toen over beemden

en stroom een dichte nevel hing

wie je ook meebrengt, van waar ook

ter wereld, een vriend, een vreemde:

hier wil je komen, de veerboot nemen

en vrezen voor stroming en draaikolk

je zal de tolk zijn die doet verrijzen:

het werkvolk met zijn ransel

dat werd over geroeid, de stoet

van aken, diep geladen die verschoven

als schelpen aan een kraal

je smeekt om een taal, om de spraak

van Verhaeren: woorden zo pezig

als de veerman van toen – vrienden,

vreemden, we zien hem al bezig

wegend op de riemen zoals op plaatjes

van oude schepen gegeselde slaven doen –

maar hij, in het lied van Verhaeren, is vrij

en niet te koop, hij rekt zich, strekt zich,

hij vaart en blaast op een rietje van hoop

Staf De Wilde