AAN DE SOMME

Een driedaagse uitstap met Ida en Fernand Florizoone

Les Tourelles

Les Tourelles au Crotoy

in die spitshoge ogen

van jou lees ik het verhaal

van nat zand kralen kreken

afwezigheid van zee en

glijdende schepen, tastbaar

de uitgezette lijnen

aan de overkant, op de toon

van meeuwen verdwaalde Jantjes

van Gent murmurerende

wezens vaar ik de Somme uit,

de stilte breken is hier

meeuwenwerk, de zon ligt

opgespannen op het strand,

door de mazen van het net

ontsnappen zegekreetjes.

Chemin de fer

Un sifflement a whistle ein Pfiff

in een schuit met stoomfluit rijden wij

80 jaar in tijd terug tussen

Le Crotoy en Saint-Valéry

langs met wilgen begroeide

waterkant door velden rietland

drassig groen gras zacht en zoutgekroond

wit vee zwarte schapen paardjes

van goud slank als anglo-araben,

snuiven de geur van verbrande

steenkool bezwete blote lijven

zwarte mannen verleden tijd.

Les Tourelles (2)

Les Tourelles in Le Crotoy dernière

arrêt met meeuwen besneeuwd zeezicht

eb en vloed grote kleine wijzer

zachte invasie van vergrijzing,

geverfde oude mensjes trekken

zich op aan je viriliteit

hun blik gericht op oneindigheid,

op witte zeilen van verbeelding

dansend op een slappe koord tussen

je twee torenspitsen ademloos

opsouperend de laatste loodjes

richting dood, herinnering aan

witte zwanen halsreikend over

traag water door wind gerimpeld

uitdovende lichaamswarmte

Les Tourelles hemels eindstation.

In het spoor van meeuwen

Zon nat beregend piept door

wolkjes wit, ik lees het verhaal

van vier ontheemde kinderen

onthecht van dagelijkse sleur

en woorden die wind verplaatsen,

de Somme spaart haar water

in grillige greppels die

ringelorend dromen wekken

van onbetreden paden,

ik loop over grijze daken,

tel de afstand in schaliën

volg spoor van krijsende meeuwen.

Bosduiven

Het klaaglied van bosduiven

kortwiekt de ijle lucht

hun aanhoudend gekoer

domineert de zangstemmetjes

van onstuimige vogels.

Ik durf dit muziekstuk

niet onderbreken blijf

stil luisteren aan het raam.

Wanneer een auto de weg

oprijdt houdt de mystiek op,

het daagse leven hervat

al lang niet meer in hevigheid.

De kerkhaan

De ramen op de hemel

kleuren lichtblauw wit getoefd,

een meeuw gekscheert over

de daken geeft geen kik geen

jank om verlopen regen.

De wind blaast groen in het oor van

de bomen, zwalmen hangen

lang in vochtige lucht.

Ik merk in hetzelfde spoor

bosduiven mussen vinken

hoog op de hoogste wolk kraait

oorverdovend stil de kerkhaan.

Cayeux-en-Somme

Knokige keien ronde keien

plaveien de weg naar eeuwigheid,

de zee bevrijdt zich landinwaarts

van overvloed aan stenen en

resten aangespoeld verleden,

de mens plant strandcabines lintwaarts

op opgespoten zand en vlonder,

als de zon zich opwarmt naaktheid

preuts gewaad van jonge jongens

rijpe meisjes kijk ik de ogen

uit naar zoveel schoonheid een schootsvel

groot een wereld klein.

Thierry Deleu