AVONDLUCHT IN DIEPENBEEK

voor Leo Vroman

De dunne halve cirkel van de maan staat

tegen de avondlucht

in gesprek met het veranderend universum

onder een vracht lage bewolking. Soms

wordt hij even iets scherper, lichter, dan vager –

condenssporen van vliegtuigen zijn anders altijd

zichtbaar, ik ken hun wegen naar het westen

dichtbij de ondergaande zon

van dalende vliegtuigen voor Brussels Airport

vaak ook heel hoog bij helder weer

van Noord naar Zuid op dezelfde hoogten –

ze kruisen elkaar iedere avond weer.

Dit gedicht mag niet te lang duren.

Want ik draag hem op dit uur aan jou op.

Je hebt al veel geschreven, en je gaat ermee door

zoals de woorden van gisteren levenslang zijn gebleven.

Laat het net zo lang duren als de geluiden van de trein

in de verte. Het langzaam zwellen, dan gelijke tonen,

in zachtere woorden gaan ze op in de achtergrond

van wat ik wilde zeggen. Niet te lang, niet te veel.

Niet te weinig. Genoeg voor deze naderende nacht.

Hannie Rouweler