Cursiefje

Ik vind “serieuze mensen” intimiderend. Ik weet niet echt waarom. Ik ben heel intuïtief, ik kan bijna voorspellen of ik al of niet zal opschieten met iemand. Mensen met een serieuze blik op hun gezicht, irriteren mij. Zodra ik ernstige gezichten zie, stop ik met glimlachen.
Zijn deze mensen gewoon vervelend? Of heb ik het gevoel dat ik word beoordeeld? Het kan mij niet schelen dat zij (misschien) superintelligent zijn: ze plegen geestelijke euthanasie op mij.
Ja, sommige mensen zijn veel te ernstig voor mij. Als ze verlegen zijn, is het niet hun schuld. Maar als ze toevallig net zo goed neerbuigend doen, begin ik ze te haten. Mensen die rotsvast houden aan hun “absolute waarheid” en bang zijn dat een “ludieke waarheid” de leugen zal onthullen.
Soms zet ik een ernstig gezicht op, vooral met mensen die ik (nog) niet ken.
Eerlijk gezegd: niet veel mensen glimlachen, ze grijnzen veeleer. Of ben ik te wantrouwig tegenover vreemden? Ernstige mensen lijken wel een eeuwig gebrek te hebben aan enig gevoel voor humor. Ze nemen de dingen de hele tijd (te) serieus en zijn hierdoor giftig voor mij. Ze verpesten het grappige van grappen door hun negatieve energie. Ze zijn (hebben) een soort “vacuüm” aan energie en ik geraak vlug uitgeput.
Ik heb het niet over gereserveerde mensen. Ik heb het over mensen die de hele tijd ernstig blijven en naar jou kijken alsof je een idioot bent die nonsens verkoopt voor grof geld. De lichtheid van het bestaan ontgaat hun.
Het hangt natuurlijk af van wat ik bedoel met “ernstige mensen”. Ja natuurlijk. Ik heb het niet over sociaal onhandige mensen. Of verlegen mensen. Ik heb het over mensen die gewoon heel erg bang zijn van mensen die grappen vertellen, die bang zijn dat die grappen hen zullen kwetsen.
Zijn zij met andere woorden niet rustig, niet sociaal open, onzeker? Zijn zij bang te worden beoordeeld?
Zijn zij (misschien toch) hypocriet? Of ben ik dan weer onbeleefd?
Ik ervaar dat (heel veel) mensen met ernstige gezichten een soort van muur bouwen tussen hen en de buitenwereld. Hun leefwereld willen zij immuun houden.
Ik lach veel. Ik neem (met opzet) niet alles (te) ernstig. Ik relativeer. Misschien is dit mijn muur?
Ik ben niet licht geïntimideerd, behalve door ernstige gezichten van (zelden) superintelligente mensen.
Mensen met “een ernstig gezicht” kunnen ook allround lieve mensen zijn die bang zijn dat hun waarheid (waarheden) geen stand houdt (houden).
Ik besef dat ik (vaak, vaker) een grappig, lichtvoetig en gul mens ben (geworden).


Thierry Deleu