vrouw met waaier

          naar Paul Gauguin

gezeten op een ronde stoel met troonallures
de blik op oneindig
de witte lavalava geknoopt onder haar borsten
het lichaam - ongemakkelijk
leunend op haar linkerarm
is daar prinses Tohotaua
de vrouw van de kok

haar rechter arm rust op haar schoot
tussen haar vingers houdt zij een witte veer hoog
die mij aanstaart met haar blauw-wit-rode oog

zij heeft er allemaal niets mee te maken
zij weet dat zij voor haar schilder en meester
slechts een deel is van het decor
opgeslorpt door de confuse massa van roze en oker achter haar

muurbloem zoals die blauwe daar rechtsboven
daimon van de kunst die het Franse moederland
door middel van zijn schandelijke zoon
naar de antipoden heeft verkast
met de opdracht die ook op die manier te koloniseren


het werkvolk
          naar vier schilderijen van J.F. Cantré

hoe licht wegen lede ogen
van een vrouw en een kind
in de balans met de meerwaarde
hoe licht weegt het loon van de arbeid

god-nog-aan-toe op kistjes in talloze exemplaren
kruis-kras op elkaar gestapeld
met bovenaan zwartkaps knekelhand

iets achterop buigen bescheiden
vaders en moeders
hun vermoeide hoofden
over het niet meer te keren noodlot

met de handboeien gehuwd
in een bad van doornstruiken
een jonge rebel en een oude rot
in het vak van de weerspannigheid
zij laten niet los
ondanks de lonkende muil van de wet achter hen
die hun samenhorigheid verbiedt

het geblokte werkvolk
besnord en baardig
soms toch beheersen zij het slagveld
van de fabrieken met hun opgeheven schouwen
als zij elkaar ontmoeten in een warme greep
hun handen spreken dan
de schuttingtaal van de solidariteit
waarvan iedere letter een ster wordt
een lont aan de hemel
nu in lichtelaaie

FRANCIS CROMPHOUT