LIEFDE IS EEN WERKWOORD

THIERRY DELEU

ONTWAKEN

languit haar naaktheid een preuts gewaad

op haar been een streep geronnen licht

dat zich een weg baant in de kamer

naar lavendel ruiken de lakens

doodstil dit huis in een beginnende regen

de zon schuift haar lichtende ladder uit

op de vleugels van haar ogen

even talmen zij wanneer een wolk

over de heldere ruimte glijdt

nu knipperen ze in het blinkende licht

languit haar handen achter het hoofd

vraagt zij hoe laat het is

LIEFDE

aan Netje,  de liefde van mijn leven

Voorzichtiger dan vlinders strijken

mijn lippen op je schouders neer.

Zo-even weer. Als het sneeuwen

van meeuwen op de wiegende zee.

Liefde is huiver. En gulzigheid.

Van mond en tanden, krauw en beet

en tederheid van vogelveren.

Liefde is ook jagen, prinses,

op de katten in je ogen,

op de welpen in je enkels,

de springgazellen van je geest.

Liefde vernietigt niet, prinses.

Haar prooi wordt meesteres,

mijn roede haar trouw reptiel.

Liefde is elk uur als de duur

van een vlam tussen rook en as.

HET ONTWAKEN

Langs een ladder van zon huiverend

sijpelt het licht de kamer in.

Zij glimlacht vaag en rekt zich uit,

haar zilte haar berijmd als loof.

Zacht als een marmot om te strelen,

haar huid mooier dan de rankste ree.

Ik proef de wijnen van haar bloed,

de geurende amber van haar leden.

In het nachtwoud van haar haar

fluister ik gedichten en gebeden.

Mijn hand glijdt naar haar schoot

en loopt verrukt haar lichaam in.

Zij smacht nu onder de dekens,

ik ben te laken, te loef, te lij,

verstrooi in reeksen kreten

de huiver van haar kleine meeuwen.

IK LEG HET OOR

Ik leg het oor op haar buik

en laat er rauwe bloemen achter,

eerst sneeuwklokjes, dan anemonen,

speenkruid en klaverzuring.

Haar buik een nest jonge eenden

peddelend in het dikke water.

Ik druk mijn stethoscoop tussen

de sleutelbloemen en viooltjes.

In haar heupen voel ik vogel

en vleugels beven als een riet.

Tussen haar oevers slijm is het

water dat zich traag beweegt.

AAN HET WATER

De kleur van gras ben ik vergeten.

Zij kent de geur van hooi, de smaak

van water, het waaien van het riet.

Zij rekt zich uit als een konijn,

belust op 't zwoele minnespelen.

Ik vlij mij neer op 't slanke dier,

dat wuft en warm mij drijft naar

't wassend wier waarin mijn vinger sluit.

Aan de dode arm van de rivier

spreidt zij onbeschroomd gedwee

de twee verhalen van haar benen.

En de zon leest zich de ogen uit.

LA CHAISE-DIEU

In La Chaise-Dieu in portieken

en om de hoeken godsdienstig

besluipen wij de liefde,

wij maken kleine geluiden,

drinken ice-tea au citron.

De zon kruipt over ons heen,

beneemt ons de adem als wij

stijgen naar La Casa Deï.

Wij rusten er met de dieren,

warm nestelt zich de wijn

in de roes van ons verhaal.

In het gastenboek schrijf ik

de initialen van je naam,

de bruine glimlach van je ogen,

de goede geur van je oksels,

de merknaam van je huid.

EEN ZOMER IN DE MOEREN

Een zomer in de Moeren

aan de bocht van Cabour

tussen broek en schote

land van koolzaad en rapen

zij vlijt zich neer prooi

lenig dier dat half opgericht

mij zoent in tegenlicht

onder navel en lenden.

Ik verstijf tot pagode

op deze binnenduin

stokebrand geuzenstorm

Seinemolen zonder wieken.

Als zij openwaait delta

van genot moeras onderkomen

voel ik het koolwitje

beven in haar heup.

VINKEM OP DE SCHREVE

Ik heb op zijn Frans gemind

in dit koninklijk bordeel

Vinkem op de Schreve.

Sedert is zij in al mijn

zinnen vrouwe Camelot

teugel van mijn Pegasus.

Haar huid zit om de perzik

in mijn hand het parfum

van haar lichaam hangt in

de lucht die ik adem.

In de wiekslag van een meeuw

hoor ik haar schaterlach.

Zij is mijn evangelium

geen vrucht smelt in mijn mond

of ik denk aan haar.

Vinkem op de Schreve.

SAINTE-MADELEINE DE MASSIAC

Ik leg mijn kleed af naakte

jager poreuze huid verklein

de afstand tussen jou en mij

mijn handen pezig spannen

een koord tot boog bevende

bode pijlsnel opgebrand.

Zij gooit haar rozenkrans

naar de overkant zwijgend

de handen voor zich uit

in wedloop met het licht

de van troost beroofde.

In het diepe gras beneden

meten meisjes knapen

als dieren vermomd hun liefde

tussen ruisende blaren.

Op menselijke wijze.

 SINT-FLORA

Wij snuffelen de berm op

in de wei liggen schapen

uit de hemel gevallen

meteorieten een reiger

komt aan de einder neer.

Zij ruikt naar pas gemaaid gras

haar lippen beginnende dauw

dauwdraden waaraan vlinders

zinderen. Ik voel hun vleugels

trillen als zij kreunend

openbarst haar schoot mijn

bloeiende dood. De aarde

duizelt als wij huistoe

schrijden een paard met kar

schudt als een natte poedel

de geluiden van zich af.

Thierry Deleu