Gelukkig nieuwjaar!

Zie, daar zijn ze weer, de dagen met
hun lange staarten en hun witte prui-
ken op het hoofd. Het jaar doet weer
zijn slaaphemd aan en strekt de benen uit.

Het wordt weer tijd om wat te graven
naar de zonden die ik deed, en dus,
voor ieder die het horen wil: ik belijd:

“Sinds mijn laatste biecht heb ik driemaal
gelogen, meneer pastoor, en elke dag beslist
‘ne keer of tien op straat of op teevee naar
vieze prentjes moeten zien, en ook wel
eens gelachen in paleis en kerk, en ons
landje naar de hel gewenst, en ‘k heb ge-
vloekt, meneer pastoor, met miljaars, maar
nooit één druppel naast de pot gepist.”

En nu mijn rugzak uitgeschud: het gaat
goed met mij, alleen wat koppijnvlagen af
en toe, en ‘t bloed dat in de benen staat, en
de schouders uit de haak, en ‘t hart dat soms
een roffel slaat, en rimpels die wat dieper
snijden, maar voor de rest gaat het goed tot
opperbest, ik mag heus niet klagen, want
tussen de oren zit alles nog naar behoren.

Ik stap dus nog, jawel, gezwind zelfs zou
je zeggen, ik draag mijn pen nog als een
speer… En toch, de weg wordt smaller zo
te zien, maar wie zei het weer dat achter
deze bocht alweer een veld vol lelies bloeit?
Ik hou mijn vingers dus al klaar om in ‘t
nieuwe jaar een gans boeket te plukken
voor wie voor mij en Mieke telt.

Frans Depeuter