Er loopt zoveel schots en scheef

op deze planeet.

Het is niet alleen vrieskou die

gebalde vuisten heeft,

ook leegte gaapt langs alle kanten.

Op straat kan je er niet meer naast kijken,

mensen zijn met ijsberen verwant

in een steeds bredere variant.

Massaal schattig te wezen

zijn kerstkaartjes waarvan de sterretjes

zijn uitgeprikt.

Toch dragen wij kerst in al ons kleren

maar staan steeds verder af van het verhaal.

Is er geen deken medeleven

voor mensen die onder de

sterrenhemel moeten slapen ?

Kerstmis is zijn stal ontgroeid

veel kouder dan bedoeld.

Maar die dennengeur,

die tinteling in mij

dat ik dit niet eerder kon bedenken.

Liefste,

meer kan ik mezelf niet wensen :

kom en steel de rijm in mij

zo schadeloos als vroeger.

Julie Goderis