in een wirwar van gedachten
sloeg de klok in jou 'ik moet nu gaan'
je jas stond je reeds op te wachten
en de deur wankelde in zijn evenwicht
je kuste de kamer niet eens een vaarwel
en de dichtbundel klapte dicht
niet meer wetend welke zinnen nog te blozen
til me op
voorbij je nevelsluiers
fluisterde ik wanhopig
neem me mee in je grenzen
die schuifelend heel dicht bij je komen
middernacht stond eenzaam onder een lantaarnpaal
en jij
jij leek het niet te horen
---------------------------
hoe eenzaam stil is het kind
nu ze tuimelt
in de berm van de verwarring
alleen een doornstruik lijkt haar te begrijpen
kruipt wat dichter tegen haar aan
en vraagt hoe het voelt
nu hij zijn handen schaamteloos in haar gevoelens boort
in haar herinnering
fluistert de onschuld vlechtjes in haar lokken
en ruikt die ene bloem naar moedertje spelen met haar poppen
------------------------------------------------
soms droomt ze levensadem
zuurstof liefde voor het marmeren kind
lijkt het alsof wangen gloeien
en de betovering een glimlach kneedt
op lippen die ijskoud niet meer bewegen
gekraakt doolt ze in de slapeloze stilte
wil de beelden die vervagen in haar zakdoek wikkelen
en de tranen die levenslang schreien
bloeden mistroostig in haar schoot
-------------------------------
ik heb het aan de meeuwen verteld
hoe ik eens moe gewandeld
dat ene bankje zag
half verscholen tussen het duinblos van verlangen
hoe jij daar voor je uit zat te staren
ik aan je vroeg
of ik naast je mocht zitten
we zeiden niet echt veel
luisterden naar de taal van de zee
of het je ook bekoorde
fluisterde ik met stille stem
we hongerden een zonsondergang
het duurde niet echt lang meer
zei je
het was eind oktober
en ik kreeg het koud
je zag hoe ik beefde
sloeg je arm om me heen
ik legde mijn hoofd op je schouder
en voelde hoe een hittegolf in me stroomde
------------------------------------------
vertel me hoe het voelde
fluistert die ene zwam
mijmerend naar het herfstblad
die ene windzucht nam me eindelijk mee
en ik
ik dwarrelde nieuwsgierig naar benee
zo dieprood
betoverd door het licht van de oktoberzon
niet te snel
ik wilde nog wat zweven
zachtjes vallen op een bed geurend naar intens verlangen
en weet je
jou had ik helemaal niet gezien
ach ja
ik droomde najaarsdromen
tot je plots die tak losliet
en ik witte stippen bloosde
en groeide om dicht bij jou te zijn
-------------------------
ik trek mijn jas wel aan
glimlach voor jou een blanco blad
zodat je eindelijk een voetstap zet
voorbij de grens van verder gaan
ik zal niet langer ploeteren
in de poel zo diep gekwetst
wil kopje onder gaan
en verdrinken in het vergeten
ik wil wel mompelt de vrouw
maar weet je mijn zielsmeisje
het knelt nog steeds
gisteren was er nog een knipoog die in me keek
en ik
ik weefde lichtzinnen gewikkeld in vertrouwen
pelde lagen die dat ene iets alleen begreep
en nu
nu sijpelt de wonde weer net als voorheen
en tussen jou en mij
kreunt een bloedbad zwarte letters
Micheline Cuypers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten