snurken



sluipend komt hij boven
en hoort de zware toon
en dat is vertederend,
dat stelt hem gerust

want zie: haar mond viel
open en zonder geluid
zag hij een masker van was

het huis werd op slag
een holte in de tijd en hij
een holbewoner voelde al
de speren van een vijandige clan

nu denkt hij aan een duimzuigend
kind en beide: snurken en lurken
zijn lieve geluiden

ze zeggen: kijk ik ben als
een kring gesloten, ik rol
als een wiel in het dal van de nacht

een beeld van vrede en hij
ontwapend neemt het boek
van haar schoot, hij schuift
in de holte van haar warmte
en houdt zich zoals angstige
dieren met overgave dood


Staf De Wilde