85 - Fernand Florizoone

En scherper toezien hoe tijd aanmoddert,

ruimte bekladt en voldragen

alsmaar luider blaft.

Tijd is grasspriet, vergeet-me-nietje,

een zachte hand die aait,

schalks een zomerbloesje uitstalt.

Verkleumd, zieltogend en

zonde van de tijd,

schrijft winterwaarts de wisselstroom

een eigenwijs gedicht.

Gewichtloos en onzegbaar broos

sluimert eindigheid

resoluut,

in haar sprakeloos voorbehoud.

Behoedzaam overeind schik ik ieder jaar

een telraam bloemen voor hem, voor haar,

met weemoed ongedeerd.

 

Julie Goderis

zielsgraag