zeepbel





mijn eenzaamheid

een boemerang
als ik je in het publiek gooi
of nog
het zwarte gordijn
waarachter de zon verdwijnt

maar soms spreek ik je uit
als een zeepbel
waarin de helderheid woont

breekt ze
de hele lucht wordt mijn eenzaamheid
en jullie
ademen ze dan allemaal in



bergbeklimming




het verlangen, stapvoets
klimt tot op het dak van de wereld
om er slechts de wereld
van beneden te ontmoeten
en zien doet hij nog niet
de kei, zwaar van levensverhalen
uitgewist door water en wind
die hij zal oprapen bij zijn terugkeer



beeldspraak




het tijdstip waarop het gordijn
de doorzichtigheid van een web verkrijgt:

het kantwerk van de nerven
is wat van dit blad nog rest in deze lente
waar alles opnieuw
het groene segment is opgerend van de bol

deze bol is wat blijft
als alle beelden vervagen
om van te houden
om mee te wentelen
tot ik opnieuw
opnieuw ik

Francis Cromphout