de dichter kijkt weer


spijt het me
dat ik genoegen nemen moet
met een nacht die zwijgt
zich voor een gouden eeuw
van kant heeft gemaakt

u zegt en ik lees:
de dichter kijkt weer naar buiten
de dichter is weer oei oei sociaal
de speleoloog dwaalt niet nodeloos langer
vol eigenwijsheid in de spelonken
en fotoalbums van totem timbre en taal
de dichter is te wapen

de dichter kijkt weer naar buiten
zegt u

daar waar niets intiems is
en niets gelijk is aan zichzelf
al evenmin vlinders of postzegels
gedwee bijeengedreven
ik zie maar hoor niet
enkel een lege doorregende straat
en u wuift volksverbonden
daar! daar!
naar daklozen en wanbetalers
in F16’s en zonnewagens
cirkelen ze lasergestuurd
boven het blote stadion
(zegt u)

te dof vermoedelijk mijn brilglazen
en te oud
om nog als een magneet
voortijdig en dieper dan gisteren
te blazen en te inhaleren
de wazige verte van een ochtendgloren
die zegenende verte
van een volwassen en scharlaken morgen

och er zijn dichters met eigen naam en eigen stem
en verder deze uit niemandsland
die bastaardig tussen de grenzen wonen
zoals
er liefde is die flaneert en blijft
en liefde die aan iedereen voorbijgaat


Eric Rosseel
http://zarathoestra.wordpress.com