Voorstelling van het
Eerste Jaarboek van het
Vlaams-Nederlands Dichtersgenootschap
“De 50 meesterdichters van de Lage Landen bij de zee”
Gemeentehuis Koksijde (03.12.08)
Toespraak door eerste schepen Jan Loones
(in vervanging van de burgemeester)
Mijnheer de voorzitter,
Dames en heren,
Als burgemeester van de gemeente Koksijde is het voor mij een waar genoegen u allen hartelijk welkom te mogen heten in ons nieuw gemeentehuis, en, om het met een literaire metafoor te zeggen, in de Kokpit of de bestuurscabine van onze gemeente.
Koksijde is een culturele vereniging rijker, en wat voor één: “De 50 Meesterdichters van de Lage Landen bij de Zee”! Deze vereniging ontsproot uit het letterkundige brein van Koksijdenaar en schrijver-dichter Thierry Deleu die vandaag als eerste voorzitter van dit hoogculturele internationale gezelschap eigenlijk uw aller gastheer is.
Mijnheer de voorzitter, u startte dit initiatief vanuit een niet te stillen honger. Zowel letterlijk als figuurlijk. Letterlijk omdat u houdt van “lekker tafelen”, zeker als de spijzen door een meesterkok van “de beroemde 33” bereid worden. Maar ook figuurlijk, omdat precies deze keukenorde een brug sloeg naar uw gedurfde onderneming, de oprichting van “De 33 Meesterdichters van Vlaanderen”. Dat was geen brug te ver, zoals 64 jaar geleden in het Nederlandse Arnhem.
Integendeel, de brug werd moeiteloos ingenomen waardoor uw edel opzet stante pede ook weerklank vond bij onze Nederlandse broeders en zusters, en de naam ervan verrijkt werd tot “De 50 Meesterdichters van de Lage Landen bij de zee”. Inderdaad, waarom niet? Ik kan het zelfs onderstrepen met het gevleugelde vers van Filips van Marnix van Sint-Aldegonde, de onfortuinlijke burgemeester van Antwerpen die de stad in 1585 aan de Farnese moest overdragen. Zo schrijft Marnix in De Byencorf der H. Roomsche Kercke, een monument van het zestiende-eeuwse Nederlandstalige proza:
“Hoe kond' ick u, mijn broeders oyt vergeten,
Daer wy doch sijn in eenen stronck geplant?
Al sijn wy noch so veir van één geseten,
So kan ons doch gescheyden zee noch lant”.
Als er dus ook Nederlandse dichters en dichteressen in ons gezelschap zijn: wees welkom, en voel u thuis in ons gastvrij Koksijde.
Dames en heren, de meesterdichters zijn hun literaire tochten begonnen onder de ridderlijke bescherming van “De Orde van de Scheermesjes”, de eerste online ridderorde in onze Lage Landen bij de zee. Opgepast evenwel van mannen en vrouwen die met scheermesjes gewapend zijn. Ze zouden u wel eens de baard kunnen scheren, anders gezegd: de baas over u spelen. U moet er u dus voor hoeden de varkens te scheren, want dan trekt u aan het kortste eind. En als u samen op herbergbezoek gaat: laat de waard zijn gasten niet scheren, want dan laat u zich financieel het vel over de oren trekken. Kortom, als u in onze lage landen bij de zee te kaperen wil varen, dan moet u mannen met baarden zijn…
De Orde van de Scheermesjes…
Het is een leuke naam in de hoop dat Jack The Ripper er geen voorzitter van is. Hoe dan ook, de naam bewijst in elk geval ook de subtiliteit en het ludieke, speelse aspect van de orde. Niet dat ze zichzelf niet ernstig neemt, verre van, maar enige gezonde zin voor relativering, wat satire en ironie zijn haar zeker niet vreemd. Die aangeboren humor, die wellicht in uw statuten geboekstaafd staat, vind ik persoonlijk een heel aangewezen vorm om de vereniging jaren en decennia levend te houden. Inderdaad, zo heb ik in uw documentatie gelezen: u, meesterdichters, bent al te bescheiden en beschouwt u allen veeleer als “de allerbeste tweederangsdichters”! Maar anderzijds is het ook een kreet, om gehoor te vinden bij hen die de plak zwaaien over de poëziescène van Vlaanderen en Nederland.
Vandaag wordt dan ook het eerste jaarboek van “De 50 Meesterdichters van de Lange Landen bij de zee” voorgesteld. Het boek heet: Hoe de dichter zich een weg geselt tegen wind… Dat kan ik geloven, zeker in de Lage Landen bij de zee waar de wind zo genadeloos te keer kan gaan. Het boek geeft meteen ook gestalte aan een belangrijke doelstelling van uw vereniging: een forum bieden aan goede dichters die in het normale, enge circuit nauwelijks of nooit aan de bak komen. Die moeten dichten tegen de bierkaai om het spreekwoordelijk te zeggen. Maar die toch willen blijven, omdat ze schrijven… Want wie schrijft, die blijft…, verba volant, scripta manent… Vanavond zal uw voorzitter, de h. Deleu, daar in zijn tafelrede nog veel meer over zeggen. Ik mag hem dus zeker het gras niet voor de voeten maaien.
Niettemin, geachte voorzitter, dames en heren, wil ik als burgemeester aansluitend toch even aanhalen wat wij op beleidsvlak voor cultuur, inzonderheid voor poëzie en proza, presteren. Als gemeentebestuur proberen wij immers alle ernstige initiatieven op dat vlak te steunen. Onze gemeente telt nogal wat dichters en schrijvers, van poëzie, fictie of document. Ik noem ze niet, want ik wil niemand vergeten.
- Steevast kopen wij als gemeentebestuur een behoorlijk aantal exemplaren van werken van Koksijdenaars om die aan onze relaties te schenken, zoals ook past bij deze gelegenheid. Wij beslisten om 60 exemplaren van het eerste jaarboek van het Vlaams-Nederlands Dichtersgenootschap “de 50 meesterdichters van de Lage Landen bij de Zee aan te kopen”.
- Zelf geven wij als gemeentebestuur vrij prestigieuze boeken uit om onze gemeente te promoten. Ik denk aan de twee boeken over de Duinenabdij, aan de twee werken over het Koksijdse erfgoed, aan het algemeen naslagwerk over onze gemeente
- Als gemeente moedigen wij personeelsleden aan om over een bepaald onderwerp onderzoek te verrichten en er een boek over te schrijven. Wij stellen hen daartoe de middelen ter beschikking, bv. werktijd.
- De culturele raad organiseert regelmatig een hoogstaande poëzieprelude
- Op veel plaatsen in onze gemeente hangen gedichten openbaar te lezen (prominent aanwezig daarbij is onze eerste culturele ambassadeur en als het ware de koksijdse huisdichter , de veel gelauwerde en nog veel te lauweren Fernand Florizoone )
- Literaire initiatieven van derden krijgen een kans zich in Koksijde te ontplooien. Ik denk aan de recente openluchtretrospectieve met de gedichten van meesterdichter Willem Elsschot.
Er zijn wellicht nog aspecten die nu aan mijn aandacht ontsnappen. Maar ik meen dat wij Koksijde een cultuur- en poëzieminnende gemeente mogen noemen. Ik beloof tegelijk dat wij “De 50 meesterdichters van de Lage Landen bij de zee” eenzelfde warm hart zullen toedragen.
Geachte voorzitter, dames en heren,
Zelf ben ik geen dichter, of schrijver. Ik herinner me dat ik in een ver verleden ooit in de poesis zat, het voorlaatste jaar van de klassieke humaniora. Daar moesten we leren dichten. Ik beken deemoedig: meer dan wat onbeholpen rijmelarij kwam er niet uit mijn pen. Ik heb uit die tijd wel onthouden dat Clio de muze van het heldendicht is, van de ars poetica. Tot mijn spijt heeft ze zich nooit over mijn pen ontfermd.
Maar ik druk de hoop uit dat Clio u allen nooit zal verlaten, dat zij haar mooie woorden en klanken, hersenspinsels en gedachten tot in lengte van dagen in uw pennen zal fluisteren, tot meerdere eer en glorie van “De 50 Meesterdichters van de Lage Landen bij de zee”..!
Marc Vanden Bussche
Burgemeester
Geen opmerkingen:
Een reactie posten