DE EMANCIPATIE VAN DE MAN…
NU EVA IS GEËMANCIPEERD?
“Ik weet het niet meer, ik kan er niet meer aan uit, ik ben in de war… wie zegt mij hoe de vork in de steel zit?”
Ik zit bij het ziekbed van “de man”. Hij is niet fysisch ziek, maar het zit tussen zijn oren. Indien de vrouw nog moest worden geëmancipeerd, decennia geleden, ging “de man” er van uit dat hij al geëmancipeerd was. Nu hoort en leest hij overal over “de emancipatie van de man”.
“Bedoelen zij dan de tweede golf, vriend?”
Je zou kunnen stellen dat de vrouw zich heeft ontplooid en dat ze zich opdringt aan de maatschappij. Waarom niet? Wij zijn voor gelijkwaardigheid. Maar de hamvraag luidt: wat betekent deze tweede golf van emancipatie van de man? Waarom nu ineens al die aandacht voor de zorgende en opvoedende man? Is hij nu nog de kostwinner? Is hij nu nog de regelgever? Is hij nu nog de emanatie van het gezag? Of wil de tweede golf gewoon zeggen dat “de nieuwe man” een afspiegeling wordt van de vrouw vooraleer zij werd geëmancipeerd? Ik weet het, het zijn moeilijke vragen, maar onze “zieke man” laat mij niet los. Hij wil genezen en hij wil een antwoord.
Ik ben op zoek gegaan naar een antwoord.
Ook de politiek stelt zich vragen en veel vragen. Het is 25 jaar geleden dat de overheid de emancipatie van de vrouw serieus begon te nemen. In die tijd een belangrijk en nuttig streven. In de loop van de tijd heeft de overheid veel gedaan om de positie van de vrouw te verbeteren. Door scholing en allerlei regelingen kon zij zich maatschappelijk ontplooien. Nu plaatst de politiek ineens de man in de hoofdrol. Of toch de zorgende en opvoedende man. Denk aan de man in het huishouden, de werkende partner, lees de huisman.
Opgelet, maatschappelijk is de huisman nog geen veel voorkomend verschijnsel. De politiek wil daar nu verandering in brengen.
“Wat wil dat zeggen?” vraagt de zieke man bij mijn tweede bezoek.
“Wil dat zeggen dat de man zijn hoge positie in het bedrijfsleven verliest? Wil dat zeggen dat de vrouw bij gelijkwaardig werk nu even veel zal verdienen? Wil dat zeggen dat de man nu korter moet werken? Krijgt hij nu even veel ouderschapsverlof als de moeder?”
Ik moet viermaal met een ja antwoorden. Hij draait zich op zijn zij en wil niet meer praten.
We leven in een tijd dat beide partners werken. In kinderopvang wordt veel geld gestopt. De overheid vindt dat haar bijdrage voldoende groot is. Het gevolg is dat één van de partners volledig de zorg en de opvoeding voor zijn of haar rekening zal moeten nemen.
“Dat was in mijn tijd toch ook zo!” zegt de zieke man bij mijn derde bezoek.
En gelijk heeft hij. Maar nu wil men dat ook de man op dit vlak zijn verantwoordelijkheid neemt.
“’t Is toch simpel op te lossen,” zegt de zieke man, “laat de vrouwen thuis en geef hun een flinke haardtoelage en hoog kindergeld.”
Nu begrijp ik welk vlees ik in de kuip heb of beter: aan welke ziekte de zieke man lijdt. Hij lijdt aan een gevaarlijk isme, genaamd “terug naar de vrouw bij de haard”, terug naar de tijd van toen, toen de mannen werkten en cafébezoek tot hobby hadden en de vrouw de baby’s zogen en probeerden rond te komen met wat de man binnenbracht. Onze “zieke man” is gewonnen voor de traditionele rollenverdeling. Hij vergeet daarbij dat daardoor de vrouw op financieel en sociaal gebied erg kwetsbaar was en volledig afhankelijk van de man.
Anderzijds heeft een “gelijke rolverdeling” veel gevolgen. Twee voorbeelden. Enerzijds de “ongelijke” rolverdeling, waarbij de vrouw een 150% fulltime baan heeft (werk en 50% thuis) en anderzijds de “traditionele rolverdeling” waarbij zij ook een parttime baan heeft (thuis 100% en deeltijds werk). Is dat de emancipatie van de vrouw? Ben je pas een geëmancipeerde vrouw als je dubbel hard werkt?
“Wat willen die vrouwen toch?” vraagt de zieke man.
“Zieke man, met alle respect voor je ongemak en je psychisch ziektesymptoom, maar je begrijpt het niet. Emancipatie betekent niets anders dan zich los maken van ongelijke rechten en staat los van de traditionele rolpatronen.”
“Jij bent een fervente feminist, jij!” verwijt mij de zieke man.
“Toch niet, zieke man, ik wil niet per se de traditionele rolpatronen doorbreken. Ik heb het niet over de rol van de vrouw, maar over haar recht!”
Ja, ik streef met jullie mee voor gelijkgerechtigheid, zelfstandigheid, eerlijker maatschappelijke verhoudingen, maar de vrouw moet vrouw (kunnen) blijven en een goede moeder zijn. Moet zij nu per se streven naar een succesvolle carrière? Moet de man nu per se een huisman worden? Is dat niet een klein beetje te gewaagd feminisme? ’t Is maar een vraagje, hoor!
Thierry Deleu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten