Ik las met plezier de lezersbrief van Hans Devroe in Knack, van 14 januari 2009 (op blz. 115) waarin hij schrijft en ik citeer:
"Met kenmerkende nederigheid noemt Dirk Van Bastelaere in zijn recente bloemlezing bepaalde dichters (onder wie hijzelf) 'paradigmatisch' ('Wij, Dirk Van Batselaere', in Knack, nr. 48). De term is misplaatst, hoort thuis in linguïstiek en wetenschapsgeschiedenis, niet bij poëzie.
Ik erger mij aan zelfbenoemde pausen die graag de 'sterren' en 'canon' bepalen. Een ervaren poëzielezer en dichter weet dat zelf wel. Zoveel ooit geconsacreerde modes (Vijftigers, postmodernen) blijken na enige tijd onverteerbaar. Een goed gedicht is wat je persoonlijk raakt en je graag herleest, onder andere (maar zelden in de eerste plaats ) om de stijl. Wie niet naïef is, weet dat 'canonisering' vooral het resultaat is van mediabekendheid en (in Vlaanderen een pleonasme) politieke verdeelsleutel. Wie hoort tot onze zuil, universiteit? Wie bedrijft een column , wiens uitgever heeft geld voor promotie? Voor jongeren frustrerend.
Van Bastelaere, ooit zelf commissielid Letteren én beurzenconsument - voor welke partij(en) alweer? - is goed geplaatst om dit te weten.
Hoe zou binnen een corrupt bestel het cultuurbeleid integer zijn? De commissies en hun beslissingen zijn per definitie partijgebonden, erfenis van een onzalig cultuurpact, dus partijdig. Dit 'paradigma' lezen we regelmatig in de commentaarstukken van Knack."
(overgenomen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten