Van links naar rechts: Trees Denoulet (secretariaat K.A.), Marie-Rose Proot (leerlingenbegeleiding K.A.), Luc Verbrugge (directeur K.A.), Chantal Dewitte (busvervoer), Yvan Moerman (econoom), Sabine Devriendt en Mia De Swaef (secretariaat Middenschool). Zittend: Thierry Deleu (directeur Middenschool).
De tijd van toen
In het schooljaar 1988-1989 werd ik directeur van de Middenschool. Dit was mijn eerste en laatste stek als directeur. Voorheen was ik leerkracht Nederlands. Ik kwam in een spiksplinternieuw gebouw terecht, architecturaal mooi, met hier en daar een verloren hoekje als gevolg van de esthetiek. Ik was trots. Het aantal leerlingen was er echter de laatste zeven jaar altijd maar gedaald. De schaduwzijde.
Twee schooljaren later kreeg ik de kans om naar de toen erg bekende Middenschool van het GO in Ronse te muteren, maar ik paste: ik was hier graag en wij (de leerkrachten en ik), boekten flinke resultaten, zowel qua aantal leerlingen, als qua waardering voor onze educatieve projecten (zoals G.W.P., toneelklas, fotoklas, studiemethode). Bij de aanvang van het schooljaar 1993-1994 telden wij ruim 40% meer leerlingen dan in 1988, onder andere door een instroom van kinderen uit het de vrije basisscholen van Tielt en omgeving. Dat laatste was vooral het werk van onze leerkrachten, zowel van het K.A. als van de Middenschool.
Op initiatief van de collega’s Hilde Moerman, Hans Van Lancker en mezelf startten wij in 1990 met een schoolkrantje, De Klapper. Het werd gratis verspreid bij onze leerlingen van de Middenschool en hun ouders. Ik moet toegeven dat het qua uitzicht niet kan concurreren met het Campuskrantje nu. (Proficiat, mevrouw de directrice!) Maar het was een bindmiddel, in marketingtermen zou men spreken van klantenbinding. Ik dacht veeleer aan het vergroten van de betrokkenheid tussen school, ouders en de leerlingen.
De opendeurdagen, - in de taakverdeling tussen mijn collega van het K.A en ikzelf mijn dada, - kenden een onverhoopt groot succes, met vele honderden bezoekers en met veel nieuwe inschrijvingen voor de eerste graad. Die tweedaagse werd omkaderd met toneel, sport, verrassende aandachtspunten (zoals de tunnel donder het kanaal in de gang van de Middenschool en de reuzengrote waterkraan bij de ingang van het Atheneum) en door een diner in het schoolrestaurant. Maar ook de tentoonstelling van plastisch werk van leerkrachten en oud-leerlingen op zaterdag en zondag kende elk jaar veel bijval.
Toen ik in 1995 een verzoek van Vlaams minister van Onderwijs Luc Vanden Bossche kreeg om op zijn kabinet te komen werken, eerst als hoofdmedewerker en later als attaché, kon ik niet weigeren. Niet zozeer uit ambitie (ik was toen 55), maar als bekroning van mijn onderwijscarrière. Kort voordien had ik nog neen gezegd, zowel voor Wetenschapsbeleid als voor Buitenlandse Zaken.
Mijn vertrek werd niet unaniem gunstig onthaald door mijn vriend en collega-directeur van het Atheneum, maar ook niet door vele leerkrachten die even hard met mij hadden gewerkt aan de opleving van onze Middenschool. Het was een moeilijke beslissing, maar voor mij ook de laatste kans.
Ik koester vele goede herinneringen aan de Middenschool die ik toch effectief zeven jaar heb geleid, met zachte hand, maar ook met zachte aandrang om altijd maar beter te doen. Ik heb er vele, nieuwe vrienden gemaakt. Maar de wet is onvermijdelijk: uit het oog is vaak uit het hart. Dit is maar goed ook: nieuwe mensen, nieuwe situaties zijn zovele nieuwe uitdagingen, wat niet belet dat je melancholisch kunt worden als je minzaam terugdenkt aan het verleden. De tijd van toen.
Thierry Deleu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten