IK HEB NOG HEEL VEEL LIEF
Ofschoon je de broeierige eindejaarsfeesten met tegenzin tegemoet ziet, doe je toch mee aan het ceremonieel van kaartjes versturen. Dat heeft niet alleen te maken met hartelijk omgaan met de andere maar ook met schuldgevoelens. Zal je deze keer niemand vergeten? Zal zich niemand gekrenkt voelen? Degene die orde hebben stellen lijsten op, waarop naam en adres van diegenen die een wens of groet zullen bekomen. Van hen mag je stellen dat hun kaartjes altijd op tijd verstuurd worden en vroegtijdig ter bestemming aankomen. Ze vergeten nooit iemand. Al dagen vooraf liggen alle romantische wenskaarten - een winterlandschap met schaatsers of een huisje in de sneeuw - klaar op hun schrijftafel, naast de enveloppes en de vellen te kleven postzegels. Hun wensen zijn stereotypisch: veel geluk en een goede gezondheid! Goed gezien en bedoeld.
Naast de ordentelijke zijn er de fantasierijke. Hun wensen zijn nooit banaal en hun wenskaart is vaak een kunstwerkje op zichzelf: je kunt er een jaar lang op teren. Je bewaart het als een soort relikwie want het gaat om méér dan oppervlakkige genegenheid en wensen. Verder heb je de godsgelovigen die de zogezegde te bekeren heidenen een goed hart toedragen. Van hen ontvang je een wenskaart waarop een spreuk waarvan ze denken te weten dat ze uitstekend bij je levensfilosofie past. Staat daar: "Ik geloof in niets meer, zei zij/ maar ik heb nog heel veel lief;/ wie nog in liefde gelooft,/ gelooft nog in bijna alles." De afzenders zijn lieve mensen die het goed menen met het heil van je ziel. Ze hebben maar één vurige wens: dat hetgeen waarop zij hun leven opgebouwd hebben je ten goede komt, vrezend dat je, na je dood, voor eeuwig in een onaardse hel zult branden. Maar of deze zinnen bij je openhartige leefwijze en ruimschootse zienswijze passen? Heel veel liefhebben? Jawel. Geloven in alles? Liever niet. Liever iets verpakt in een gedicht: "Ik geloof niet/ in geloven in niets/ ik geloof in een bes/ die in een verlaten bos/ in donker water valt/ ik geloof dat er bosbessen bestaan/ dat één ervan communiceert/ met mij/ nu/ op dit uniek moment".
Vreemd dat je nooit iemand tegenkomt die het heeft over begrijpen. Niemand schijnt het te interesseren hoe het gesteld is met die steeds weer te ordenen chaos in je binnenruimte waarmee je al een leven lang worstelt. Van hetgeen je zelf probeert te begrijpen, of meent te begrijpen, heeft niemand een flauw benul. Het verkrachte woordje "geloof" heeft al altijd een averechts effect gehad op je denkvermogen. Geloven in wat? In waarheden? In leugens? Je moet al heel wat water naar zee hebben zien vloeien eer je die twee uit elkaar denkt te kunnen houden, zo verstrengeld zijn ze. Je eigen levensbeschouwing neemt alles in aanschouw want er bestaat ook nog zoiets als hoop. Een minder uitgehold begrip, eerder een noodzaak; een staf om op te steunen. Hopen dat het beter zal worden, voor anderen, voor jezelf. Hopen dat er minder kerstbomen zullen gekapt worden zodat de bossen kunnen ademen en groeien. Hopen dat er volgende keer iemand zijn arm om je schouders zal leggen en zeggen: "Ik begrijp je", of indien nodig "Ik vergeef je". Hopen dat iemand je handen in de zijne of in de hare zal nemen en zeggen: "Wees en blijf wie en wat je bent, want zo houd ik van je". Ver van het protserig kitschig eindejaarsvertoon bezinnen zich de liefhebbende mensen. Mensen met gevoel voor uitstekende muziek, een boeiend doek of boek, of een pakkend gedicht. Mensen die vanuit het diepste van hun hart je het allerbeste wensen, ook wanneer ze tussen de hen toegestuurde wenskaarten de jouwe niet vinden. Mensen die deze regels zullen lezen en zullen beseffen dat je hun dankbaar bent en veel om hen geeft. Dat je hen het allerbeste wenst wat een mens een andere mens kan wensen is vanzelfsprekend.
Zie ook: http://www.coquelicot.com.py/
Schrijver: Iris Van de Casteele, 22-12-2008
iris.aguirretigo.com.py
Geen opmerkingen:
Een reactie posten