WOORDEN IN EEN ABDIJ
Dat woorden thuis horen in een abdij
klinkt niet redeloos in mijn oren.
Gedichten hebben ruimte nodig, moeten weg kunnen
vliegen als witte duiven en nooit meer terugkomen.
In een abdij zijn boeken veilig en ongezien bewaakt.
Ze liggen op de kale vloer van de kelder bijeen,
stapel op stapel. Elke maand komen er woorden bij
in allerlei talen. Wie uit zijn donkere cel stapt hoort ze praten,
de onderste woorden met de bovenste op de stapels
en het is een ware kakofonie van geluiden alsof
instrumenten worden gestemd bij een klassiek concert.
Het wordt hoog tijd dat de dirigent ten tonele verschijnt.
Maar de dirigent blijft weg en is een God in onzichtbaarheid.
We moeten meer bidden, meer geloven, en de woorden
weten dat ook, maar gaan tekeer in onverstaanbaarheid.
De beste plek is een abdij, ’s nachts, als de hel losbreekt en
in de ochtend wordt gedoofd. Zo stil dat je geen muis hoort.
Ik ken een man die al zijn boeken vrijwillig naar een abdij brengt.
Hij weet niet welke woorden bij elkaar horen, en welke titels
je beter apart legt voor de vrede, de liefde, het geluk van het lezen.
De witte muren bewaren hun geheimen. Ze fluisteren dat monniken
’s nachts door de lange gangen dolen op zoek naar vuile woorden.
(HR)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten