zie http://ericrosseel.blogspot.com
********** philosophia medievalis **********
(voor Marianne W., uit dankbaarheid)
de wind die ons zinloos opgejaagd duinzand in de ogen strooit
we worden dol als pasgeborenen die niet scheiden willen
van de moederkoek en huilend en lachend
doen we het cement van de schoolmuren bladderen)
de wilde stemmen die scheenbeen en kuiten
onder zilt, zoetwater en zondvloed zetten
zo is het einde als het nabij is
en onze zaligheid geen vragen meer stelt
al die herinneringen die de hersens verlaten
en trouw aan hun voorvaderen onze harten koelen
hun sporen in de sneeuw door de steegjes en de heuveldalen
al die beelden op foto's en vale prenten
stappen uit hun kaders en kussen onze verlegen wangen
wij die niet weten wat ons zo graag overkomt
zo is het einde als het nabij is
en bomen zich in herfst en winter vastklampen aan hun blaren
plus de straatstenen, zij ook ja, die harde tovenaars
die alle weerstanders dronken maken
de ruwe schetsen van onze dromen betoveren
met parfums van nergens geregistreerde bordelen
op onze terugkeer langs een weg die geen Boeddha of Jezus
geen doodgewone chocoladesoldaat ooit is gegaan
zo is, zoals ik stellig zei, het einde als het nabij is
maar onaantastbaar en op de vlucht voor woord en leugen
de tweesprong beneemt ons de stank van onze adem
we zetten prat camouflageverrekijkers en telescopen op
en bij de zengende ingang van het Kretenzisch labyrint
pronken de Siciliaanse pizzeria's (ja, we weten wel:
hier en daar staat te lezen dat het fata morgana's zijn)
met hun terrasjes en hun horren onder elektrische stroom
de muggen die bij tientallen knetteren in onze opgewekte oren
zoals de raspende kaken en de beensegmenten van rupsen
elke vrijdagavond worden ze gestoofd in een Congolees dorp
waar zelfs wandelende takken de vrouwen verkrachten
de verscholen gorilla's treden uit de zwartste schaduw
en betalen entreegeld voor deze jaarlijkse oktoberfoor
zo is het einde als het nabij is
en deze klanken voor het laatst weerkaatsen
tussen hamer en aambeeld
paarden dartelen doorheen Amerika's Midwest
wij die ijlen en dat einde tasten (dat steeds nabij is)
noch mannen noch vrouwen noch geslachtsloze engelen
bezochten eens op een blauwe maandag deze aardpolen
en vertelden ons daarna triest of vrolijk hun wedervaren
op die overmaanse maar overbevolkte maagdenstranden
wat de dwaze orakelen en de wenende sibilles ook mogen fezelen
bijvoorbeeld dat de steen der wijzen er verhandeld wordt
druk besproken door goden die hun aard getrouw alleen spreken
over dat soort zaken en Olympische faits divers
waarover wij stervelingen wel zwijgen moeten
zo als het einde nabij is en tastbaar in sluiers is gehuld
onbereikbaar als de zon waar we 's zomers naartoe vliegen
sterven zelfs de Nobelprijswinnaars
zonder hun dood te hebben gekend
ze hebben niet eens één keer op bezems de lucht gekliefd
en wat nog kind en al kruipend de idiootste klanken uit
lacht de witte ongepoetste tanden bloot
waar later als de nachten voortijdig gevallen zijn
op You Tube zo gretig mee wordt gegrijnsd
zo sterf ik gewillig zonder het te weten
op mijn pilaar in het midden van de Nijl
argeloos en van niets wetend als
een dromende ruimtewandelaar
Dr. Eric Rosseel
Menswetenschapper, criticus, dichter
19, rue Henri Wafelaertsstraat, 19
1060 St-Gillis (Brussel/Bruxelles/Brussels)
fix: 02 267 5220 // gsm: 0495 31 59 02
Geen opmerkingen:
Een reactie posten