zij moslima
als een echte jonkvrouw
getooid met ruisend kleed
beent ze door de straten
van haar veel te grote buurt
op haar rug het puntig blauw
van een lang vergeten erwt
plant ze haar modieuze hak
elegant achter iedere tak
die haar omgewaaid de weg verspert
en slechts vergetelheid vindt
waar zij de toekomst
en nog veel meer
zal zij nooit werken
aan een open loket
ze staat fier en koket
haar hoofddoek uit te dragen
zonder thuis de slagen
dan wel beslagen haar geloof
stortstraat
de straat bloedt huilend
haar stenen hart ligt open
en bloot als de eerste dag
haar prilste fundament gelegd
beklaagt ze het gebrek
aan respect voor een weg
die zij elke dag weer aflegt
de rotzooi aan haar randen
verdrijft de droge geuren
steriele zachtheid ten dienste
van wel zeker iedereen
maar niet de sluikse storter
haar witte stukjes lijn
worden grijzer elke dag
als vuil besmeurde tranen
maar van opstand is geen sprake
straten doen niet aan politiek
ze ondergaan gelaten
het storten van
tonnen ongenoegen
zinloos
hij dient zijn strenge meesteres
volgzaam in al haar bevelen
voert hij miskende handelingen
in andere ijdele namen uit
thuis praat hij luid
tegen vrouw en kinderen
hij spelt hen de les
elke dag weer geleerd
zijn tijd tikt verder weg
met het grijzen der haren
verdwijnen ook zijn idealen
en aan het eind van de dag
vervloekt hij opgebrand
het staal dat hij ontbeert
hij is een volger
trouw aan de ander
nooit zichzelf
Frans Vlinderman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten