Willem,
"Ze" willen je vieren in Harelbeke. Is het niet veeleer gebruik maken van jouw naam en faam tot eigen eer en glorie? Waar waren "ze" toen je in diepe crisis verkeerde? Waar waren "ze" toen je van het OCMW moest leven? Waar waren "ze" toen je vruchteloos op zoek ging naar een job? Waar waren "ze" toen je aura niet meer oplichtte? Waar waren je collega's-artiesten en hun adorerende vrouwtjes toen je niet meer mee telde in de (schijn)wereld van de kunst?
Willem, herinner je je nog de periode dat ik aan de Voorstraat in Kortrijk woonde? Je kwam er geregeld je roes uitslapen. En iedere keer vertelde je - overmand door verdriet - over Betty.
Ook dokter Raymond Wauters kwam er regelmatig - en beschonken - op bezoek. Op een avond stonden zijn vrouw en hij bij mij op de stoep. Hij had een pakje onder de arm. "Hij is voor jou," zegde zij. "Hij heeft jou al zo dikwijls moeten helpen, nu is het jouw beurt om voor hem te zorgen. Je mag hem hebben!" Ik liet ze binnen en in de nachtelijke uurtjes vertrokken zij opnieuw naar huis. Hij kreeg nog een kans. Een paar weken later werd hij stiekem over de Franse grens gesmokkeld. Zijn schilderijen en tekeningen werden clandestien gestockeerd in een kortwoonst in Woumen. Enkele jaren later keerde Raymond terug naar Kortrijk waar hij zich in het logementshuis in de fik stak.
Willem, toen ik in de late jaren '80 een belletje van jou kreeg met de vraag of ik jouw tentoonstelling in het Geuzenhuis in Gent wilde inleiden, sprong ik een gat in de lucht. Ook mijn vrouwtje, Ginette, was in haar nopjes. Je was een goede vriend. Daar ontmoette ik ook jouw nieuwe vriendin, Suzy. Zij was de ex van uitgever Johan Sonneville uit Brugge. Johan was aan lagere wal geraakt. Op zekere avond zag ik hem aan de bar in de loge aan de Houtmarkt in Kortrijk. Hij kwam er spreken over de nouveau-roman. Die avond smeekte hij mij om hulp bij het zoeken naar een tijdschrift dat bereid zou zijn kopij van hem te plaatsen. Kort daarop publiceerde het Antwerpse tijdschrift "Gierik" de door mij ingestuurde kopij van zijn hand.
Het was ook de bedoeling, Willem, dat ik je tentoonstelling in De Geus in Harelbeke zou inleiden, maar ik viel ziek en de schepen van cultuur las mijn tekst voor. Ik heb erop aangedrongen dat "ze" die tekst zouden plaatsen in de catalogus bij de komende tentoonstelling.
In de periode nadien - ik was toen directeur secundair onderwijs in Tielt - hebben wij elkaar af en toe nog eens ontmoet. In Kortrijk, in Bredene, in het Centrum Anto Diez aldaar, in Gent. Iedere keer gaf je mij de (sterke) indruk dat je weer vooruit wilde, als artiest zeker, maar ook als deftige burger. Je kandidatuur om directeur te worden van het Centrum Anto Diez heb ik met hart en ziel verdedigd maar vergeefs. Ik kon wel meehelpen om Suzy een opdracht als studiemeester te bezorgen aan Middenschool II te Kortrijk.
Toen werd het even stil. Tot ik hoorde van je overlijden. Je was - terwijl je plaste - in de Brugse reien gesukkeld. Stuntelend en dronken? Of heb je het zo gewild, Willem?
"Ze" willen je vieren, Willem. Onder andere met een retrospectieve in het Cultureel Centrum en de bibliotheek van Harelbeke. Uit bewondering voor je werk en uit hechte vriendschap heb ik mijn medewerking beloofd. Onder de strikte voorwaarde dat ik die avond meetel!
Thierry
Geen opmerkingen:
Een reactie posten