in de crypten van de kerncentrale goochelt
men met krachten. kraaien draaien hun ra-
tel af, vervloeken. dit jaar schiet de lente
haar doel voorbij -denk ik-, maar een paarden-
bloem houdt een gouden vinger in het gat van
de dijk. hommeles van de hommels, gegiechel
van grassprieten of de eeuwigheid hier wortelt.
een hoekje waar heimwee naar het lieflijke
bloeit, met ogentroost voor verjaard verdriet.
een appelaar draait traag-taichi, zijn armen
naar de zon, zonder angst dat het hem zuur
opbreken zal. meisjesjurken blits in bloei.
de dovenetels met hun opgeschoonde hof-
en boekhouding, rechtlijnig als hun bundels
notulen, begrijpen niets van de ongerijmde
sprong van een gedicht buiten het touwtje.
Mark Meekers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten