Als ogen wenen
een natte doorweekte oorlog voeren
bij de aftocht van een vriendschap
Als alle emotie is verdwenen
de wind ophoudt te zingen
dat er geen poëzie bestaat
om samen te vloeien als water
waar er alleen alternatie van eindigheid is;
die zich afvraagt, of er hiervoor troost bestaat
dan trekken jonge trotse wolken voorbij
die zonder hoogmoed tussen de takken
van de bomen om nestwarmte vragen
en dan legt de hoop zijn ei
Jenny Dejager
Geen opmerkingen:
Een reactie posten