DE DEE
voor Juliette
“De dee,” zegt ze tegen de zee,
waarom niet? ’t Is maar een woord,
wat mij vooral bekoort is de
tinteling in haar ogen,
zij glundert bij de “dee” en opa
straalt: de zee hun bondgenoot,
wie ooit had dat gedacht? Wie?
Zie, bij “De Verbeelding” geeft zij haar
fantasie de vrije loop, moeizaam
stappend in het zand, op weg
naar strand en Engeland,
natte handjes vragen hulp,
de zee zoveel water ineens,
komen en gaan, heen en terug,
super cool keitof dolfijn:
trendy woordjes die zij aanvoelt,
pas later begrijpt, de eerste
wijze les in haar prille
leven even een vragende
blik nauwelijks verwondering.
Thierry Deleu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten