Een mens vol letters
zit aan mijn bureau,
knikt een tierende beeldbuis
vriendelijk de laan uit
en trakteert me op
een koel versje
vol zee en ander schuim.
Ik negeer zijn vragen,
stel zelf antwoorden
die hij vrolijk gedag
zegt en als papieren
ringen aan zijn vingers
schuift, hij leest mijn
palm en lacht me
vol uitroepingstekens
kushandjes toe.
Troefkaarten bevolken
zijn mouwen en vrouwen
drinken zijn gulle
gedachten in uitgepende
blaren, ze vallen
waaiervormig in mijn schoot,
ik raap ze reikhalzend
op en lees ze een kalme
dood.
Ludo Geloen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten