Artistiek
cv Lily May Parker
1994
- heden = poëzie
2009:
de bundel Stil gefluister kwam uit in oktober (200 exemplaren verkocht).
2011:
deelgenomen aan Fantasy Strijd Brugge met het verhaal Jacqueline.
2000:
tot heden: werk actief mee aan kunst- en poëzieactiviteiten in de gemeente waar
ik woon.
Toekomstplannen: uitgave van de bundel ijspriem.
Stille nacht
Men verlegt grenzen
tussen zilverlicht op schaduwtakken
hongerig naar duisternis
waar stilte in ieders palm, in ieders stap
zwijgzaam en onaangeroerd ligt
we blijven niet staan, vertel, vertel
hoe schemer lichter kan zijn
dan de mooiste ster
‘ik ben nacht’, fluistert hij
en maanlicht dwarrelde tussen schaduwstrepen
Roos, roze, klaproos
Ik zocht
landschap, herschreef lijnen
maar schuifelde in een ogenblik
stilte
vervaagde en nu werd toen
minder
dan nooit
maar meer dan misschien
ruiste winterlicht langs papieren bloemen
die
zeldzaamheid strooiden
tussen
mijn dichtgevouwen dagen
Lief,
lief, lentelief
Slechts
een adempauze
tussen bladerstilte
zoals
het vloeien
van zonnestralen
in water
warmte
kleurt rood
licht
ogen op
in vreemde gezichten
Sensoriek
Het blijft éénmalig
- doodgaan –
Terwijl het sterven
druppelsgewijs valt
tussen de dagen
en het stilzwijgen
Psi
Dauwdruppels sieren het venster, donkerblauw
schaduwen de nieuwe morgen
mijn handen treuren, lichtgevederd
pijn vlecht zich in stilte doorheen de kamer
het is niet waarheen je gaat, mijn liefste
of je zwijgen dat vragend bedelt
het zijn de woorden, telkens herschreven
die de moed niet meer vinden
Overgave
Laat me,
tussen duistere getinte dagen
gezichten herschrijven
ogenblikken bewerken, troostloos toonloos
wachten,
Kilte wordt schoonheid,
dwingend schuwend en nimmer gelijk
splitst de tong, verliefd noch verloofd
tot bitterzoet dromen
Profetie
Er glijdt
een gedachte, vluchtig gedempt
langs
mijn opgevouwen dag
schaduw van een ingeving
doch dominant genoeg
om mijn tijd te overheersen
het wachtte op zwakheid
om sterkte te tonen
voorzag einde
voor het echt begon
Horea
er valt gefluister, écoutez écoutez
uit het wit van winterbloemen
eenzaamheid in haar mooiste vorm
ijzig gevlochten en bedelend naar meer
sporen van lente, ritselend
tussen zoekgeraakte details
en dagen zo stil
Dauwig dauw
De dag vouwt zich, tuimelt in
scherven
schaduwstreepjes spelen op zilverwolken
avondlicht in vogelvlucht, Je ne parle
plus
de winter sterft
in de tussenruimte van het geheel
kronkelend als een waanzin
zijn macht ontnomen
et moi, je ne parle plus
Argyroneta
Het
vertoont barsten
onophoudelijk
nadenken
alsof
woorden op zijn
het is
geen afscheid
slechts
een vaarwel
tussen
denken en gedachte
warrelend
langs stiltes
blijven rimpels
op water
het enige geluid
zilvermooi.
Eufemisme
ik
vergeet je
omdat ik moet
terwijl werkelijkheid hamert
ongenadig beukt
uiteindelijk
de gedachte
van het vergeten
doodt
en uren
eenzamer, dan de dag voordien
getuigen
hoe ik een schaduw
van je leven werd
Nathalie Vilain
Geen opmerkingen:
Een reactie posten