praten met bushokjes



in de portieken levende wezens
die de dood geduldig heeft gespaard
hun adem heelhuids en in voorkomend geval
hun prostaat brutaal gezwaaid
buiten zijn baan rond zon en melkweg
allen zwoegen tegen heil en onheil
en des te meer tegen voorspeld nacht en ontij
mooier nog wordt het plots nu ineens
voor de tijd dat soort tijden duren mogen
nu de polychrome camera’s gretig inzoomen
op de dakgoten vol slijk en verrotte bladeren
de overlevenden die daar klam en verstijfd
in hun handen stuiptrekkend een geofferde peul
die zuinige ogen vol enzymen en nitrosamines
tot zeker een volle meter neerwaarts
bijna hangen ze obsceen en schaamteloos
voor de horige dubbelbeglaasde ramen
deze vensters van de ziel ze zien enkel en hooguit
naast het ontsmettende melaatse zwart
dat wat
door het genereuze daglicht wordt beschenen

meer dan honderd passen god zij dank
hoeft geen weerbarstige poot te zetten
noch mijn platvoet noch haar holvoet:
daar staat bij dag en nacht
een bushokje teer en kwetsbaar
tegen alle tijd en stond bestand

een bushokje
om zonder haat en nijd mee te praten
nooit daar het oneerbare gevaar
heen te worden gezonden

u neem ik tot vrouw
tot de dood ons scheidt

[maandag 1 november 2010]
Eric Rosseel